Buxoroning qadimiy ko‘chalaridan birida, o‘zining kichik ustaxonasida Yoqub ismli chiroq yasovchi yigit yashardi. U bolaligidan mis va shishadan turli xil chiroqlar yasashni yaxshi ko‘rardi, lekin hech kim uning asarlariga qiziqmasdi. Odamlar oddiy sham va yog‘li chiroqlarga o‘rganib qolgan edi.
Bir kuni u otasining eski sandig‘idan g‘alati shakldagi chiroq topdi. U oddiy chiroqqa o‘xshamasdi — mis ustiga sirli naqshlar o‘yilgan, ichi esa g‘alati rangda tovlanardi.
— Bu chiroq oddiy emas, — dedi otasi. — U ajdodlarimiz tomonidan yasalgan va faqat haqiqiy hunarmand uni qayta yoqa oladi.
Yoqub chiroqni tozaladi, lekin uni yoqishning uddasidan chiqa olmadi. Necha kunlar harakat qildi, lekin natija yo‘q.
Bir kuni kechasi u ustaxonada ishlayotib, beixtiyor shamning nurini chiroqqa yaqinlashtirdi. To‘satdan, chiroq ichidagi naqshlar mayin nur taratib, butun ustaxonani yorita boshladi!
Ertasi kuni u chiroqni bozorga olib chiqdi. Odamlar uni hayrat bilan tomosha qilishdi. Hatto shahar hokimi ham kelib, chiroqni ko‘rib qoldi.
— Bu qanday chiroq? — so‘radi hokim.
— Bu yorug‘likning o‘zi, — javob berdi Yoqub jilmayib.
Shu kundan boshlab, uning yasagan chiroqlari butun Buxoroda mashhur bo‘lib ketdi. Endi odamlar faqat oddiy shamlar bilan emas, Yoqubning sehrli chiroqlari bilan ham o‘z uylarini yoritadigan bo‘lishdi.