Xivaning tor va jimjit ko‘chalarida Shodi ismli chol yashardi. U yoshligida tanbur chalishni o‘rgangan va mohir hofiz edi. Ammo yillar o‘tib, uning ovozi pasayib, barmoqlari esa qotib qolgandi. Endi u hech qachon kuy chalolmaydigandek edi.
Bir kuni u bozordan juda eski, chang bosgan tanbur topdi. Uning qopqog‘iga mayda harflar bilan:
“Kim yuragi bilan eshitsa, nola unga yo‘l ko‘rsatadi.”
deb yozilgandi.
Shodi chol tanburni tozalab, ohangini sozladi. Lekin kuy chalishga harakat qilganida, torlar g‘alati g‘ingshidi va hech qanday ohang chiqarmadi. U hafsalasi pir bo‘lib, tanburni burchakka tashlab qo‘ydi.
Oradan bir necha kun o‘tib, tunda u sirli tush ko‘rdi. Tushida Xivaning qadimiy musiqachilari unga g‘aroyib kuy chalishardi. U uyg‘onib ketdi va beixtiyor tanburni qo‘liga oldi. Shu zahoti torlar mayin titrab, o‘z-o‘zidan ohang yangray boshladi.
Shodi chol asta-sekin kuy chalishni boshladi. Qadimiy ohang uning barmoqlaridan silliq oqib chiqardi. Ovoz butun xonani to‘ldirdi va uzoq vaqt eshitilmay yotgan kuy yana Xivaning osmonida jarangladi.
Ertasi kuni bu mo‘jiza haqida shahar bo‘ylab gap tarqaldi. Odamlar cholning kuyini tinglash uchun uning uyiga to‘plandilar. U esa yoshlarga unutilgan ohanglarni o‘rgata boshladi.
Shodi chol endi faqat hofiz emas edi. U Xivaning yo‘qolgan nolalarini qaytadan hayotga qaytargan kishi bo‘lib qoldi.