Surxondaryo tog‘lari bag‘rida joylashgan bir qishloqda Turg‘unboy ismli dehqon yashardi. U juda halol, mehnatkash inson edi, lekin ba’zan hayotdagi qiyinchiliklardan charchab, umidsizlikka tushib qolar edi.
Bir kuni uning ekinlari qurg‘oqchilik sabab qurib qoldi. Og‘ir mehnati behuda ketganidan ranjigan Turg‘unboy qishloqning donishmandi bo‘lgan Mo‘min cholning oldiga bordi va dedi:
— Ustoz, men harakat qilaman, lekin baribir qiyinchiliklar ortimdan ergashaveradi. Har gal omadga yaqinlashsam, nimadir to‘sqinlik qiladi. Men bu hayotda g‘alaba qozona olamanmi?
Mo‘min chol jilmayib, unga aytdi:
— Bo‘ri haqida eshitganmisan?
— Ha, albatta, — dedi Turg‘unboy.
— Bo‘ri hech qachon orqaga qaytmaydi. U oldinga boradi. Yomon kun kelsa ham, och qolsa ham, oldinga yuradi. Endi sen bilan bir tajriba o‘tkazamiz.
Chol uni tashqariga olib chiqib, unga bir chiziq chizdi.
— Shu yerdan yetti qadam yur va to‘xta.
Turg‘unboy yetti qadam yurdi.
— Hozir qayerga yetib kelding? — so‘radi chol.
— Bu joy menga avval notanish edi.
— Xo‘sh, agar sen yana yetti qadam yursang, nima bo‘ladi?
— Men yanada boshqa joyga boraman.
Chol jilmayib dedi:
— Hayot ham shunday. Sen doim oldinga yurishing kerak. Qiyinchiliklar seni ortga tortadi, ammo sen to‘xtamasang, oxir-oqibat yangi imkoniyatlarga yetib borasan. Agar yo‘lda qolsang, yutqazasan.
Turg‘unboy bu dono gaplarni eshitib, hayratda qoldi. U tushundi: inson har qanday qiyinchilikda ham oldinga yurishi, umidsizlikka berilmasligi kerak.
Shu kundan boshlab Turg‘unboy hayotga boshqacha qaray boshladi. Har safar qiyinchiliklarga duch kelsa, u ichida “Yana yetti qadam” deb o‘ziga dalda berardi. Va har doim u olg‘a yurganida, omad unga yaqinlashardi.