Nasiba kechalari uydan notanish tovushlar eshitilayotganini sezardi. Qandaydir shivirlash, go‘yo kimdir uning yotoqxonasiga yaqinlashayotgandek edi. Kunlarning birida, u eshik orqasida qadam tovushlarini aniq eshitdi. Qaltiragancha eshik tutqichiga qo‘l uzatdi… Lekin tashqarida hech kim yo‘q edi.
Oradan bir hafta o‘tib, tunda ko‘zlarini ochdi. Xonasining burchagida notanish odam turardi. U uzun va qorong‘i qiyofaga ega edi. Nigohi esa juda chuqur va qorong‘i edi. “Uyimga qanday kirib qolding?” deya baqirdi Nasiba. Odam faqat jilmaydi va shivirladi: “Men doim shu yerdaman.”