Qo‘qonda mashhur yog‘och o‘ymakor usta Mahmud yashardi. Uning oldiga shogird tushishni xohlagan yosh yigitlar kelar, lekin u faqat eng sabrlilarini tanlardi.
Bir kuni Ismoil ismli yigit ustaning oldiga kelib dedi:
— Ustoz, men ham siz kabi buyuk usta bo‘lishni xohlayman! Iltimos, meni shogirdlikka oling.
Mahmud usta yigitga bir qarab, jilmaydi:
— Yaxshi, seni sinab ko‘ramiz. Mana bu oddiy yog‘och bo‘lagini ol va undan chiroyli naqsh yasashga harakat qil.
Ismoil astoydil harakat qildi, lekin bir necha kundan so‘ng zerikdi.
— Ustoz, bu yog‘och juda qattiq, naqsh olish qiyin, — dedi u. — Menga yaxshiroq yog‘och bering.
Mahmud usta boshqa yog‘och berdi. Ismoil yana boshladi, lekin bir necha haftadan keyin yana shikoyat qildi:
— Bu yog‘och juda mo‘rt ekan, sinib ketyapti.
Shunday qilib, Ismoil har gal biror muammo topib, ishlashni to‘xtatardi.
Kunlarning birida u sabr-toqatini yo‘qotib dedi:
— Ustoz, men haqiqiy yog‘och o‘ymakor bo‘lolmaydiganga o‘xshayman…
Mahmud usta unga jiddiy qaradi va dedi:
— Muammo yog‘ochda emas, bolam. Sen yog‘ochni emas, o‘zingni o‘zgartirishing kerak. Haqiqiy usta har qanday sharoitda ishlashni biladi. Agar yog‘och qattiq bo‘lsa, sabr qilish kerak. Agar mo‘rt bo‘lsa, ehtiyot bo‘lish kerak. Agar sen har doim ideal sharoitni kutsang, hech qachon usta bo‘lolmaysan.
Ismoil bu hikmatni tushundi. U shikoyat qilishni bas qildi va oldiga chiqadigan har qanday yog‘och bilan ishlashga kirishdi. Yillar o‘tib, u haqiqiy usta bo‘ldi.
Endi har safar biror qiyinchilikka duch kelsa, u o‘ziga shunday derdi:
— Muammo yog‘ochda emas, men uni o‘zgartirishim kerak!