Qashqadaryoning chekka qishloqlaridan birida Jasur ismli bola yashardi. U boshqalardan farq qilmasdi, faqat bitta sirli jihati bor edi: uning peshonasida uchinchi ko‘zi bor edi.
Odamlar bundan qo‘rqishar, uni g‘alati deb hisoblashar edi. Ba’zilar uni laqillab:
— Bu bolaning uchinchi ko‘zi bor ekan, demak, u sehrgar! — deyishardi.
Jasurning onasi unga tinchlantirib aytardi:
— O‘g‘lim, bu sening la’nating emas, balki ne’mating. Faqat vaqt kelib, sen bunga o‘zing amin bo‘lasan.
Jasur yillar davomida o‘zining uchinchi ko‘zini tushunishga harakat qildi. U odatdagi ikki ko‘zi bilan hammani ko‘rardi, lekin uchinchi ko‘zi bilan esa… odamlarning qalbini ko‘ra olardi.
Bir kuni qishloqqa notanish odam keldi. U o‘zini savdogar deb tanishtirdi va odamlarni arzon narxlarda buyumlar bilan aldab ketmoqchi bo‘ldi. Hammaning unga ishonishini ko‘rib, Jasur uning qalbiga qaradi. U yerda yolg‘on va hiyla bor edi!
Jasur butun qishloqqa bu odamning yolg‘onchi ekanligini aytdi. Dastlab hech kim unga ishonmadi, lekin oradan kunlar o‘tib, savdogar haqiqatan ham odamlarni aldab ketgani ma’lum bo‘ldi.
Shundan keyin odamlar Jasurni hurmat qila boshladi. U endi faqat yuzlarni emas, balki qalblarni ham ko‘ra olish qobiliyatidan to‘g‘ri foydalanardi.
Bir kuni u o‘zining eng qiziq savolini onasiga berdi:
— Onajon, nega hamma uchinchi ko‘zga ega emas?
Onasi jilmaydi va dedi:
— Har kimda uchinchi ko‘z bor, o‘g‘lim. Faqat u yurakda yashaydi. Ba’zi odamlar uni ochadi, ba’zilari esa ko‘r qilib qo‘yadi. Eng muhimi, qalbing bilan ko‘rishni o‘rganishdir.
Jasur buni eslab qoldi va hayoti davomida hech qachon qalb ko‘zini yopmadi.