Samarqandning chekkasida joylashgan bir qishloqda Obid ismli yigit yashardi. U juda boy oiladan chiqqan bo‘lib, hayotda hech narsaga ehtiyoji yo‘q edi. Uning otasi katta karvonsaroy egasi bo‘lib, unga kerak bo‘lgan hamma narsani yetkazib berardi. Ammo Obid hech qachon hayotning asl qadriga yetmas, boylikni shunchaki nasiba deb bilardi.
Bir kuni uning otasi unga bir topshiriq berdi.
— O‘g‘lim, sen hayotda hech qachon muhtoj bo‘lmagansan. Ammo boylikni tushunish uchun sen bir muddat karvonsaroyni tark etib, oddiy odamlar orasida yashashing kerak.
Obid otasining gapiga rozi bo‘ldi va oddiy savdogarlar bilan safarga chiqdi. U safar davomida ko‘p qiyinchiliklarni boshidan kechirdi. Ammo eng og‘iri, yo‘lda qolib, ovqat va suv topa olmagan kunlari bo‘ldi.
Kunlarning birida Obid juda och qoldi. U bir dehqonning uyiga borib, ovqat so‘radi. Dehqon unga bir kosa sho‘rva uzatdi. Obid sho‘rvani ichgan zahoti yuzini burishtirdi.
— Bu juda bemaza! — dedi u.
Dehqon unga kulimsirab qaradi:
— Tuz qo‘shishni unutibman, bolam. Agar hayotda hamma narsaga tayyor bo‘lsang, lekin tuzni unutib qo‘ysang, hamma narsang bor bo‘lsa ham, mazasi bo‘lmaydi.
Obid tushunib yetdi: hayotdagi eng mayda narsalar ham baxt uchun muhim edi. U qanchalik boy bo‘lmasin, hayotning haqiqiy mazmuni shukr qilish va har bir narsaning qadriga yetishda ekan.
U safardan qaytgach, otasining oldiga bordi va dedi:
— Ota, men boylikning haqiqiy bahosini tushundim. Endi men har bir narsa, hatto tuzning ham qadriga yetaman.
Shu kundan boshlab, Obid o‘z hayotiga boshqacha nazar tashlay boshladi. Endi u boylikni shunchaki nasiba deb emas, balki insonning mehnati va shukronasi bilan bog‘liq ne’mat deb bilardi.