So‘nggi Qo‘riqchi
Xorazm, 1220-yil. Mo‘g‘ullar shaharga bostirib kirishidan oldin, Bahodir ismli yosh jangchi Ko‘hna Urganch devorlarida soqchilik qilardi. Uning otasi oldingi jangu jadalda halok bo‘lgan, onasi va singlisi esa shahar ichkarisida edi.
Bir kuni tong payti uzoqdan chang ko‘tarildi. Dushmanning yetib kelgani ayon edi. Mo‘g‘ullar son jihatdan ustun edi, lekin Bahodir ortga chekinmoqchi emasdi. U qasamyod qilgan edi – Xorazm tuprog‘ini oxirgi nafasigacha himoya qiladi!
Dushman devorlarga yaqinlashar ekan, shahar aholisining yuragi tez urardi. Bahodir qo‘lidagi qilichini mahkam siqib, safdoshlariga qaradi: “Bu shahar bizniki, bizning oilalarimiz shu yerda. Agar bugun yiqilsak ham, nomus bilan yiqilamiz!”
Jang boshlandi. Mo‘g‘ullar devorlarni to‘p bilan yorib, ichkariga o‘tishga harakat qilishdi. Bahodir bir necha dushmanni yer tishlatdi, ammo mo‘g‘ullar chekinmasdi. Nihoyat, shahar qulab tushdi…
Bahodir oxirgi marta orqasiga qaradi – o‘chayotgan uylar, yiqilayotgan insonlar. Lekin u taslim bo‘lmadi. U dushman boshlig‘ining oldiga borib, o‘limdan qo‘rqmasligini ko‘rsatdi. Mo‘g‘ullar unga hayrat bilan qaradi va qo‘mondon uni o‘ldirish o‘rniga asirga oldi.
Oradan yillar o‘tib, u tarixda “So‘nggi Qo‘riqchi” nomi bilan tanildi. Uning jasorati xalqqa doston bo‘ldi…