#story

Maqsudbek. Otabek bolaligidan bu qishloqdagi eski ko‘l haqida eshitib ulg‘aygan. Odamlar bu yerga yaqinlashmasdi. Derlarki, kechasi suv ichidan g‘alati ovozlar […]

Hasan shaharda ishlardi, lekin onasi yashaydigan qishloqqa tez-tez qo‘ng‘iroq qilib turardi. Har safar onasi unga: — Bolam, uyga kel, bu

Mansur eski do‘stidan ajib xabar oldi: qishloq chetidagi tashlandiq uyni kimdir kechasi yoritayotganini ko‘ribdi. U bolaligidan bu uyni bilardi—bu yerda

Komil besh yildan beri chet elda yashardi. O‘sha kichik qishloqni allaqachon unutgandi. Lekin onasining vafot etgani haqidagi xabar uni qaytishga

Yomg‘irli kuz oqshomlaridan birida, Oydinoy kampir eshik taqillagan ovozdan uyg‘ondi. Kechasi kim kelishi mumkin? Qishloqda hammaga ma’lum edi — bu

Murodxon bolaligidan qo‘rqmas edi. U hech narsadan cho‘chimaydi, hatto qishloqning eng qo‘rqinchli joyi — “Jinlar G‘ori” ga ham hech ikkilanmay

Buxoro shahrining tor ko‘chalarida qadimiy bir masjid bor edi. Bu masjid oddiy emas, u yerda yillar davomida hech kim ochishga

Farg‘ona vodiysining chekkasida, tog‘lar bag‘rida joylashgan kichik qishloq bor edi. Bu yerda hech qachon shovqin bo‘lmasdi, faqat shamolning shitir-shitiri va

Samarqandning chekkasida, qadimiy bir hovli bor edi. Ushbu hovlining eng qari a’zosi — 80 yoshli Xolmat bobo edi. U umrini