Javohir otasidan meros qolgan eski uyga ko‘chib o‘tgach, g‘alati narsalar ro‘y bera boshladi. Har kuni kechasi devorlardan past shivirlash eshitilar, go‘yo kimdir xonada yurgandek edi.
U bunday narsalarga ishonmaydigan odam edi, shuning uchun barchasini charchoq va xayoliy ovozlarga yo‘ydi.
Ammo bir kuni, uyning eski javonini tartibga keltirar ekan, qalin kitoblar orasida bir parcha sariq qog‘oz topdi. Unga qalin siyoh bilan shunday yozilgandi:
“Agar bu xatni topgan bo‘lsang, orqaga qara.”
Javohir yuragini to‘xtatib qo‘ygudek his qildi. Nafas olish ham qiyinlashdi. Sekin orqaga qaradi, lekin hech kim yo‘q edi.
“Bu hazil bo‘lsa kerak,” deb o‘yladi u va xatni stolga qo‘ydi.
Tun bo‘yi yotog‘ida uxlolmay, xayolida o‘sha xat qayta-qayta gavdalanaverdi. Nihoyat, o‘rnidan turib, xatni yana o‘qib ko‘rmoqchi bo‘ldi.
Lekin… xat yo‘q edi.
O‘rniga esa yangi xat paydo bo‘lgandi. Unda bitta jumla yozilgan edi:
“Kech bo‘ldi.”
Javohirning yuragi orqaga tortildi. Shu payt eshik sekin g‘ijirlab ochildi.
U qimirlamay qoldi.
Eshik ortida hech kim yo‘q edi.
Lekin zulmat ichidan kimningdir shivirlashi eshitildi:
— Endi sen ham yozasan…
Ertasi kuni qo‘shnilar uyning eshigini taqillatishdi, lekin ichkaridan javob bo‘lmadi. Eshik ochilganida xona bo‘m-bo‘sh edi.
Faqat stol ustida yangi qog‘oz bor edi. Unda bitta jumla bitilgandi:
“Agar bu xatni topgan bo‘lsang, orqaga qara