Yomg‘irli kuz oqshomlaridan birida, Oydinoy kampir eshik taqillagan ovozdan uyg‘ondi. Kechasi kim kelishi mumkin? Qishloqda hammaga ma’lum edi — bu uyda u yolg‘iz yashardi.
U shoshib eshik oldiga bordi va sekin ochdi. Tashqarida bir notanish kishi turardi. U uzun qora charm plash kiygan, boshi egik edi.
— Kechirasiz, bu yer mehmonxona emas… — dedi Oydinoy kampir, bir oz sarosimada.
— Men mehmon emasman, — javob berdi notanish.
Oydinoy kampirning yuragi tez urdi. Shu payt yelkasidan sovuq shamol o‘tib ketdi. Notanishning ovozida qandaydir g‘alati narsa bor edi.
— Unda nega kelding?
Notanish sekin boshini ko‘tardi. Uning ko‘zlari qorong‘u edi.
— Men o‘z uyimga keldim…
Oydinoy kampir qotib qoldi. Bu uyda o‘n yillardan beri yashardi, ilgari hech qanday egasi bo‘lmagan.
— Bu yer mening uyim… — deya shivirladi u.
— Yo‘q… — dedi notanish kishi asta. — Bu uy faqat vaqtinchalik senga tegishli bo‘ldi.
Oydinoy kampir ortga tisarildi, lekin uning oyoqlari toshday og‘irlashdi. U bir paytlar eshitgan eski rivoyat yodiga tushdi. Bu uy avval eski qabriston o‘rnida qurilgan edi…
Shu zahoti shamol derazalarni gumbirlatib ochdi. Kampir ko‘zlarini yumdi.
Tongda qishloq aholisi Oydinoy kampirni kresloda o‘tirgan holda topishdi. U ko‘zlarini ochgancha, qotib qolgan edi.
Ammo eng dahshatlisi — uy eshigi ochiq edi. Va hech kimga tanish bo‘lmagan oyoq izlari loyqa yo‘lakda uzoq ketib borardi…