Samarqandning eski mahallalaridan birida Mohira ismli qiz yashardi. U onasidan kashtachilik sirlarini o‘rgangan, har bir ipni yuragi bilan his qilib tikardi. Uning kashtalari juda nozik va nafis edi, lekin hech kim ularni qadrlamas, hamma arzon matolarni afzal ko‘rardi.
Bir kuni u buvining eski sandig‘ini ochib, ichidan yarim bitgan kashtali matoni topdi. Naqshlar juda nozik edi, lekin u yillar davomida tamomlanmagan edi. Matoning bir burchagida eski arabiy yozuv bor edi.
— Bu mening buvimning so‘nggi ishi edi, — dedi onasi. — U buni tugatolmagan.
Mohira ip va ignani oldi va naqshni davom ettirishga qaror qildi. Lekin har safar igna matoga tekkanda, naqshlar g‘alati jilolanar, go‘yo bu oddiy bezak emas, balki sirli rasm edi.
Bir necha hafta tinimsiz ishlagandan so‘ng, u nihoyat kashtani tugatdi. Unga uzoq tikilib qaraganida, naqsh ichidan Samarqandning qadimiy xaritasiga o‘xshash chizgilar paydo bo‘ldi.
Shu kuni Shahriston bozorida qari kashtachi bu naqshni ko‘rib, hayratdan seskanib ketdi.
— Bu naqsh juda qadimiy, — dedi u. — Bu Samarqandning yo‘qolgan hunarmandchilik maktabiga oid bo‘lishi mumkin.
Shu kundan boshlab, Mohiraning kashtalari butun yurt bo‘ylab mashhur bo‘ldi. Uning ishi Samarqandning yo‘qolgan san’atini qaytadan jonlantirishga sabab bo‘ldi.