Jizzaxda joylashgan bir qishloqda Yusuf ismli yigit yashardi. U juda mehnatkash va tirishqoq edi, lekin tez-tez umidsizlikka tushar, ishlarini oxiriga yetkazmay tashlab qo‘yaverardi. Har safar u yangi ishni boshlab, qiyinchiliklarga duch kelishi bilan to‘xtardi.
Kunlarning birida Yusuf qishloqdagi donishmand Otaboy cholning oldiga bordi va shikoyat qildi:
— Ustoz, men harakat qilaman, lekin har safar nimadir yetishmaydi. Ishim oxiriga yetmasdan yo‘lda to‘xtab qolaman. Balki men yetarlicha kuchli emasman…
Otaboy chol unga qarab jilmaydi va dedi:
— Kel, seni bir joyga olib boraman.
Ular qishloqning chekkasida qurilishi tugallanmagan bir devor oldiga kelishdi. Devor mustahkam edi, lekin eng yuqoridagi so‘nggi g‘isht joyida yo‘q edi.
— Bu devorni qurayotgan odam sening singari edi, — dedi chol. — U harakat qildi, g‘ishtlarni terdi, lekin oxirgi qadamni tashlamadi. Natijada uning ishi yakunlanmadi.
— Unda bu devor foydasizmi? — so‘radi Yusuf.
— Aynan shunday, — dedi chol. — Har bir ishda eng muhimi — so‘nggi g‘ishtdir. Sen qancha mehnat qilsang ham, agar oxirgi qadamni qo‘ymasang, natijaga erisholmaysan.
Yusuf chuqur o‘ylab qoldi. U o‘z hayotidagi barcha tashlab qo‘yilgan ishlarini esladi. U bilardi, har safar biror narsani boshlasa, uni tugatmasdan tashlab ketardi.
Shu kundan boshlab u o‘ziga va’da berdi: har qanday ishni boshlab, uni oxiriga yetkazmaguncha to‘xtamaydi. U har safar qiynalib qolsa, o‘ziga shunday derdi:
— Men hali so‘nggi g‘ishtni qo‘ymadim!
Vaqt o‘tib, Yusuf hayotida katta o‘zgarishlar bo‘ldi. U boshlagan har bir ishini oxiriga yetkazdi va muvaffaqiyat sari odimlashda davom etdi.
Endi u bilardi: hayotdagi har qanday yutuq — so‘nggi g‘ishtni qo‘ya olgan odamning mukofoti.