Shahrisabzning eski xiyobonlari orasida Islom ismli yigit yashardi. U bolaligidan buyuk Sohibqiron Amir Temur haqidagi rivoyatlarga qiziqardi. Uning bobosi har doim shunday derdi:
— Temurning bir sirli belgisi bor. Uni topgan kishi o‘z taqdirini o‘zgartiradi.
Ammo bu belgi nimada ekani noma’lum edi. Islom yillar davomida tarixiy qo‘lyozmalar va xaritalarni o‘rgandi. Bir kuni u eski qo‘lyozma ichida bir g‘alati chizma topdi. Unda Shahrisabz xaritasi bor edi va bir joyda kichik “X” belgisi qo‘yilgandi. Uning yonida faqat bitta so‘z bor edi:
“Yomg‘ir tomgan joyda qidiring.”
Bu jumboq Islomni o‘ylantirib qo‘ydi. U xaritani sinchiklab o‘rganib, Shahrisabzdagi qadimiy bog‘lardan biriga bordi. Yomg‘irli kunni kutib, belgilangan joyga qaytdi.
Tunda yomg‘ir yog‘ib, tuproq ho‘l bo‘ldi. Islom xaritada belgilangan joyga bordi va g‘aroyib narsani sezdi: yer ostidan tosh yuzasi ko‘rinib turardi. U tuproqni asta qazidi va ostidan mayda temir plitalar bilan qoplangan eski sandiq chiqdi.
Sandiqni ochganda, ichida Amir Temurning sirli yozuvi bor edi. Unda shunday jumla yozilgandi:
“Kimki bu so‘zlarni topsa, mangu bilim izlasin. Kuch — bilimdadir!”
Islom bu sirli yozuv haqida tarixchilarga xabar berdi. Tez orada bu kashfiyot butun mamlakat bo‘ylab mashhur bo‘lib ketdi. Olimlar bu yozuv Amir Temurning unutilgan falsafiy qarashlariga oid ekanini aniqlashdi.
Shu kundan boshlab, Islom oddiy tarix ixlosmandi emas, balki Sohibqironning yo‘qolgan sirini topgan inson sifatida tarixga kirdi.