“Sehrli Qor”
Qish fasli kelganda, tog‘ etagidagi kichik qishloq oppoq qor bilan qoplanardi. Bolalar quvonib, qorbo‘ron o‘ynashar, qorbobo yasashar edi. Lekin qishloqdagi bir bola – Yusuf qor bilan o‘ynashni yoqtirmasdi. U sovuqni yoqtirmas, qorni esa faqat noqulaylik deb bilardi.
Bir kuni kechqurun Yusuf derazadan tashqariga qaradi. Tunda mayin qor yog‘ayotgan edi. U chiroq yorug‘ida yaltirab, yerga mayin tushardi. Yusuf bir muddat unga tikilib qoldi va tashqariga chiqishga qaror qildi.
U hovliga chiqqanda, ko‘kka qarab turdi va birdan mo‘jizani sezdi. Har bir qor parchasi o‘ziga xos shaklga ega edi. U qo‘lini cho‘zdi va birini tutdi – mayda, chiroyli, olmosdek porlab turardi.
— Nahotki, har biri har xil bo‘lsa? — hayratlandi Yusuf.
Shu payt buvisi kulib, uning oldiga keldi va dedi:
— Ha, bolam. Hech qaysi qor parchasi bir-biriga o‘xshamaydi. Bu tabiatning eng go‘zal mo‘jizalaridan biri.
O‘sha kundan boshlab, Yusuf qorli kunlarni yoqtira boshladi. U endi qorni faqat sovuq emas, balki tabiatning eng go‘zal sovg‘alaridan birideb bilardi.