Andijonning chekka qishloqlaridan birida Odil ismli yigit yashardi. U bolaligidan qushlarni kuzatishni yaxshi ko‘rardi va doimo osmon bo‘ylab uchishni orzu qilardi. Lekin qishloqdagilar uning orzusini kulgi bilan qarshilar, hech kim unga ishonmas edi.
Bir kuni u otasining eski omboridan g‘alati yog‘och qutini topdi. Ichida eski chizmalar, qanotga o‘xshash tuzilmalarning rasmlari bor edi. Qutining pastki qismida esa sariq qog‘ozga yozilgan matn bor edi:
“Kim osmonni tushunsa, qanot yasashni o‘rganadi.”
Odil bu chizmalarni diqqat bilan o‘rganib, kichik qanot modeli yasadi. U qushlar harakatini kuzatib, har kuni tajribalar o‘tkazdi. Nihoyat, bir necha oy sinovlardan so‘ng, u mato va yog‘ochdan mustahkam qanotlar yaratdi.
Ularni sinab ko‘rish uchun tepalikka chiqdi va kuchli shamolga qarshi qanotlarini ochdi. Yuragi gursillab urayotgan bo‘lsa ham, u bir qadam oldinga tashladi…
To‘satdan, havo uni yuqoriga ko‘tardi! Bir necha soniya davomida u erkin uchib bordi va yumshoq joyga qo‘ndi. Bu kichik muvaffaqiyat bo‘lsa ham, Odil tushundi – orzulari haqiqatga aylanishi mumkin edi.
Bu voqea tez orada butun qishloqqa tarqaldi. Endi hech kim Odilning orzusini mazax qilmasdi. Aksincha, olimlar va hunarmandlar uning qanotlarini o‘rganish uchun kelishardi.
Shu kundan boshlab, Odil Andijonning birinchi uchuvchisi sifatida tarixga kirdi.