Xorazmning qumli yo‘llari ustida joylashgan kichik bir qishloqda Komil ismli yigit yashardi. U aql-zakovatli, epchil va tirishqoq edi, lekin sabrsizligi tufayli hech bir ishni oxiriga yetkaza olmasdi.
— Men qachon boy bo‘laman? Qachon omad kulib boqadi? — derdi u.
Kunlarning birida u qishloqning eng dono kishisi – Hakim bobo oldiga bordi.
— Bobo, men qanday tez boy bo‘lishim mumkin? Qanday qilib omadni tezroq topaman?
Hakim bobo unga jilmayib, bir kosa suv uzatdi va dedi:
— Bu kosani olib, qishloqni bir marta aylanib chiq. Ammo unutma – agar bir tomchi suv to‘kib yuborsang, sen hech qachon orzularingga erisha olmaysan.
Komil bu oddiy topshiriqni bajarish oson deb o‘yladi. U kosani qo‘liga oldi va yurishni boshladi.
Ammo yo‘lda yelib-yugurib yurishga odatlangan yigit ehtiyotkorlikni unutib, birinchi qadamdayoq bir tomchi suv to‘kib yubordi. U to‘xtadi, yana urindi, lekin har gal shoshqaloqligi tufayli suv to‘kilaverdi.
Qishloqni bir marta aylanib chiqqach, u boboning oldiga keldi.
— Bobo, men har safar suv to‘kib yubordim…
Hakim bobo uning ko‘zlariga jiddiy qaradi:
— Demak, sen hali sabrni o‘rganmagansan. Hayot ham mana shu kosa kabi. Agar shoshqaloqlik qilsang, orzularing ham kosadagi suv kabi to‘kilib ketadi. Boylik, omad va muvaffaqiyat faqat sabr bilan keladi.
Komil bu so‘zlar haqida uzoq o‘yladi. Shundan keyin u har bir ishni sabr bilan bajarishga odatlandi. U asta-sekin hunar o‘rgandi, o‘z mehnati bilan boylik orttirdi.
Yillar o‘tgach, u qishloqning eng muvaffaqiyatli savdogarlaridan biriga aylandi. Endi u yaxshi bilardi: hayotdagi eng muhim fazilat – sabr ekanligini.