Qashqadaryoning olis qishloqlaridan birida Sobir ismli yigit yashardi. U bolaligidan kamgap, ko‘proq kuzatuvchan edi. Ammo uning bitta g‘alati odati bor edi — kechalari osmonga uzoq tikilib o‘tirardi.
— Nima izlayapsan, o‘g‘lim? — deb so‘rardi onasi.
— Yulduzlarni, ona. Lekin men ulardan ham yorqinroq narsa izlayapman.
Onasi unga faqat jilmayib qo‘yardi.
Yillar o‘tdi. Sobir ulg‘aydi, lekin uning ichidagi qidirish hissi susaymadi. Kunlarning birida qishloqqa begona odam keldi. U ustomon savdogar bo‘lib, hammani tez boy qilish sirini bilishini aytdi.
— Agar men bilan bo‘lsanglar, tez orada boyib ketasizlar! — deb da’vat qildi u.
Ko‘p odamlar unga ishonib, barcha bor mol-mulkini unga topshirdi. Sobir esa buni kuzatib turdi. Uning ichida nimadir g‘ashlik qilardi.
Bir kuni u savdogarni tungi chiroq yorug‘ida kuzatdi va bir sirni payqadi: bu odam hech qachon o‘z nigohini odamlarning ko‘ziga qaratmasdi.
— Bu inson yolg‘onchi! — deb xitob qildi Sobir.
Ammo hech kim unga ishonmadi.
Kunlar o‘tdi, savdogar esa birdan g‘oyib bo‘ldi. U bilan birga odamlarning mol-dunyosi ham yo‘qoldi. Endi qishloq ahli qashshoqlik va pushaymon bilan yashashga majbur edi.
Sobir onasining oldiga bordi va dedi:
— Men uzoq yillar yulduzlarni izladim. Lekin haqiqiy nur bu emas ekan.
— Unda nima ekan? — so‘radi onasi.
— Haqiqiy nur — haqiqatni ko‘ra olish va boshqalarga ham yo‘l ko‘rsata olishdir.
O‘sha kundan boshlab Sobir odamlarga haqiqatni anglashda yordam beradigan dono kishi bo‘ldi. Endi u osmondagi yulduzlarni emas, yuraklardagi nurni izlar edi.