Xorazmning chekka qishloqlaridan birida kichik, lekin sirli ko‘l bor edi. Ko‘lning suvi shaffof emas, doim g‘ira-shira tusda bo‘lar, va unda aks ko‘rinmasdi. Qishloq aholisi bu joydan qochardi, chunki aytilishicha, kim ko‘lga uzoq tikilsa, u yerda o‘zining sirini emas, balki o‘zining yo‘qolgan tomonini ko‘rarkan.
Bir yigit bu gaplarning haqiqatligini bilmoqchi bo‘ldi.
U kechasi, to‘lin oy chiqqanda, yolg‘iz holda ko‘l bo‘yiga bordi. Shamol esmas, suv qimirlamasdi. Butun olam jimjit edi.
U suvga engashdi va unga uzoq tikildi.
Boshida hech narsa ko‘rinmadi. Faqat qorong‘u, qop-qora suv. Lekin birdan suv ostida nimadir qimirlay boshladi.
Avvaliga faqat soyalar paydo bo‘ldi. Keyin esa… kimningdir ko‘zlari!
Yigit qaltirab ketdi. Lekin uzoqroqqa qaradi – va o‘zining aksini ko‘rdi.
Yo‘q, bu oddiy aks emas edi. Bu – u bo‘lib, lekin boshqa hayot kechirayotgan odam edi.
Suv ostidagi yigit quvonchli edi. U boshqacha kiyingan, boshqa joyda yurgan, boshqa hayot kechirayotgan edi.
Bu uning yo‘qolgan taqdiri edi.
Shu payt suv ostidagi yigit unga tikilib, qo‘lini uzatdi.
— Kel, — deb pichirladi u.
Yigit ortga tislandi. Yuragi qattiq urar, orqaga qadam tashlashga qo‘rqardi.
Suv ostidagi yigit unga qarab jilmaydi… va birdan g‘oyib bo‘ldi.
O‘sha kechadan keyin yigit ko‘l bo‘yiga hech qachon qaytmadi. Ammo ba’zida tushlarida o‘zining boshqa hayotini ko‘rardi…
U bilardi: suv ostida hamon kimdir kutmoqda.