Dilshod uzoq safardan charchab kelib, otasidan meros qolgan eski uyning eshigini ochdi. Tashqarida yomg‘ir shivalab yog‘ar, shamol derazalarni ohista qoqardi.
Ichkariga kirib, chiroqni yoqdi. Barcha buyumlar o‘z joyida edi, lekin havoda notanish hid sezildi. Xuddi hozirgina kimdir bu yerda bo‘lgandek.
Dilshod e’tibor bermay, ust-boshini almashtirdi va yotog‘iga cho‘zildi. Uzoq yo‘ldan keyin tezda uyquga ketdi.
Tunda birdan uyg‘ondi. Qandaydir g‘alati hissiyot yuragini siqib kelardi. Ko‘kragiga og‘irlik tushgandek edi. Xonada nimadir o‘zgarib qolganini his qildi.
Qorong‘ulik ichida asta-sekin ko‘zlarini ochdi…
Yotoqning narigi burchagida kimdir turardi.
Bu odam emasdi. Uzun bo‘yi, o‘ta oriq tanasi va mutlaq qora ko‘zlari bilan u yotog‘ga qarab turardi.
Dilshod qimirlamaslikka harakat qildi, yuragi bo‘g‘ziga kelib urildi. Bu maxluq hech qanday ovoz chiqarmas, lekin uning borligi havo kabi bosimli edi.
Birdan mehmon sekin qimirlay boshladi. U bir qadam oldinga yurdi.
Dilshod nafas olishga ham qo‘rqardi.
Yana bir qadam.
Endi u juda yaqin edi.
Birdan g‘ira-shira shivirlash eshitildi. Mehmonning og‘zi ochiq emasdi, lekin ovoz xonani to‘ldirib borardi:
— Sen… mening o‘rnimda yotibsan…
Dilshod endi chidolmadi va tizzalarini yig‘ib, qattiq ko‘z yumdi.
Bir necha daqiqa hech qanday harakat bo‘lmadi. Xona yana sukutga cho‘mdi.
U sekin ko‘zlarini ochdi. Mehmon yo‘q edi.
Ertasi kuni tongda u bu voqeani xayoliy tush deb o‘yladi. Lekin xonani tark etayotib, bir narsani ko‘rib qotib qoldi.
Pol ustida loy bilan bosilgan uzun, nozik oyoq izlari bor edi… va ular yotog‘idan boshlanib, devorga qarab yo‘qolgan edi.
Go‘yo kimdir devor ichiga singib ketgandek…