Qorong‘u tunda qishloq osmoni odatdagidan ham sirli edi. Yulduzlar jimirlar, ammo ularning orasida bittasi boshqacha edi. Rustam bolaligidan osmonni kuzatishni yaxshi ko‘rardi, lekin bu tun… Bu tun hammasi o‘zgardi.
U qishloq chetidagi eski quduq yonida o‘tirar, osmonga tikilib, xayol surardi. To‘satdan, osmonning eng baland nuqtasida bir yulduz g‘alati miltillay boshladi. Bu oddiy yulduz emas edi. Uning nuri avvaliga binafsha tusga, keyin esa qizg‘ish rangga aylandi.
Rustamning yuragi gupillab urdi. U ilgari bunday narsani ko‘rmagan edi. Qishloq kattalari “Qorayulduz” degan bir g‘alati rivoyat haqida gapirib berishardi:
— Agar kimdir Qorayulduzning miltillaganini ko‘rsa, bilsinki, unga qandaydir sir ochiladi. Lekin ba’zi sirlar bilishga arzimaydi…
Bu hikoyalar bolalarning ko‘ngliga qo‘rquv solish uchun to‘qib chiqarilgan deb o‘ylardi Rustam. Ammo hozir bu rivoyatga ishonmay bo‘lmaydi.
O‘sha lahzaning o‘zida hamma narsa o‘zgarib ketdi. Osmondagi yulduz o‘z nurlarini yerga yo‘naltirdi va Rustam yurayotgan joy titray boshladi. Quduq tubidan qandaydir past ovoz eshitildi:
— Sen meni izlayapsanmi?
Rustam sapchib tushdi. Yuragi bo‘g‘ziga tiqilgandek edi. Quduq ichiga qarashga botinolmadi. Lekin oyoqlari unga itoat qilmay, o‘z-o‘zidan quduq chetiga yaqinlashdi. U asta pastga qaradi… va nafas ololmay qoldi.
Quduq tubida suv yo‘q edi. Uning o‘rnida qandaydir qora ko‘lmak yaltirar, va unda bir narsa – odam soyasi emas, balki ko‘zlari yonib turgan maxluq qiyofasi aks etardi.
— Sen meni chaqirding, — dedi ovoz yana.
Rustam orqaga tisarildi. Bu hazil bo‘lishi mumkin emas.
— Men… hech kimni chaqirmadim! – uning ovozi titrardi.
Quduq tubidan kuchli shamol esib, atrof qorong‘ilasha boshladi. Osmondagi Qorayulduz yana o‘zgarib, yaltirashdan to‘xtadi va osmon to‘satdan zim-ziyo bo‘ldi. Rustam hech narsani ko‘rmay qoldi.
Bir zum o‘tib, hammasi birdan joyiga tushgandek bo‘ldi. Quduq ham, yulduz ham odatdagidek edi. Lekin Rustam bu yerdan uzoqlashishni istardi. U orqasiga qayrilib, yugurmoqchi bo‘ldi… lekin oyoqlari qotib qolgandek edi.
— Endi juda kech… — pichirladi noma’lum ovoz.