Qish kechasi. Oqshom havo sovuq, osmonda oy xira nur sochardi. Toshkentning eski mahallalaridan birida, choyxonada o‘tirgan nuroniy chol Qo‘chqor bobo atrofga qiziqish bilan boqardi. Uning ko‘zlari yillar davomida ko‘p narsani ko‘rgan edi. U bir piyola choyni puflab icharkan, birdan eshikdan bir yigit kirib keldi. U yosh, lekin charchagan, nimadandir xavotirda edi.
— Assalomu alaykum, bobo, — dedi yigit past ovozda.
— Vaalaykum assalom, bolam. Kel, joylash, — dedi Qo‘chqor bobo, yuzidan birinchi qarashda mehr ko‘rinmasdi, lekin ovozida allanechuk iliqlik bor edi.
Yigit o‘tirib, chuqur nafas oldi.
— Mening ismim Jasur. Sizni topishim kerakligini aytishdi. Men… men o‘zimga joy topa olmayapman.
Qo‘chqor bobo sekingina bosh irg‘adi.
— Men senga yordam bera olaman, lekin avval senga bitta savol: qarg‘ani tushda ko‘rganmisan?
Jasur birdan hushyor tortdi.
— Ha, — dedi u shivirlab. — Har tun bir qora qarg‘a oldimda paydo bo‘ladi. Uning ko‘zlari xuddi insonniki singari…
Qo‘chqor bobo chuqur uf tortdi.
— Demak, vaqti yetib kelibdi, — dedi u. — Bu qarg‘a oddiy qush emas. U sening oilangga bog‘langan qadimiy sirni ochmoqchi…
Jasur g‘alati bir titroq his qildi.
— Oilam haqida gapiryapsizmi? Otam yoshligimda bedarak ketgan edi. Onam esa hech qachon u haqida gapirmaydi.
— Chunki otang bir sirni ochgan edi, — davom etdi Qo‘chqor bobo. — Qora qarg‘a — o‘sha sirning qo‘riqchisi. Agar sen uni tushlaringda ko‘rayotgan bo‘lsang, demak, sir sening qo‘lingga o‘tishi kerak.
Jasur shokka tushdi. U buni tushunmasdi, lekin yuragi g‘alati gupillay boshladi.
— Demak, men otamning yo‘lini davom ettirishim kerakmi?
— Ha, bolam. Ammo unutmaki, har qanday sirning o‘z narxi bor…
Tashqarida qora qarg‘a qichqirib uchib ketdi. Jasur esa, hayotining hech qachon avvalgidek bo‘lmasligini angladi…