Fargʻonaning chekka qishloqlaridan birida qish qattiq kelardi. Kun boʻyi qor yogʻar, yer oppoq libosga burkanardi. Shu qishloqda yetti yoshli Odiljon onasi bilan yashardi. Otasi uzoq shaharda ishlardi, va Odiljon uni sogʻinib, har kuni derazadan yoʻlga tikilardi.
Bir kuni onasi unga aytdi:
— Oʻgʻlim, bu yil otang Yangi yil oldidan uyga kela olmaydi.
Odiljonning yuragi siqildi, lekin onasiga koʻrsatmadi. Kechasi derazadan osmonni kuzatarkan, yuragida bir istak paydo boʻldi. U qoʻllarini birlashtirib, pichirladi:
— Qorbobo, men otamni koʻrishni juda-juda xohlayman!
Ertasi kuni ertalab u tashqariga chiqdi. Qor hali ham yogʻardi. Ammo hovli oʻrtasida bir narsa turardi—katta qordan yasalgan odam! Uning burni sabzi, koʻzlari esa mayiz edi. Lekin eng ajablanarlisi—qor odamning boʻynida otasining eski sharfini koʻrdi!
Odiljon sharfni qoʻliga oldi. Uni tanidi! Oʻsha kuni kechqurun eshik taqilladi. Onasi ochdi—eshik oldida otasi turardi!
— Men seni juda sogʻindim, oʻgʻlim! — deb uni bagʻriga bosdi.
Odiljon baxtdan jilmaydi. U bilardi—ba’zan moʻjizalar qor ichida ham yashirin boʻladi.