Andijonda, eski bozordan unchalik uzoq bo‘lmagan joyda bir ustaxonachi bor edi. Uning do‘koni kichik, lekin sirli edi. U yerdagi eng mashhur narsa – devorda osilib turgan qiyshiq soat edi. Bu soatni hech kim tuzatolmas, lekin u hech qachon to‘xtamasdi. Eng g‘alatisi – kim soatga uzoq qarasa, u hayotidagi eng g‘aroyib hodisaga duch kelarkan.
Bir yigit ushbu afsonani tekshirishga qaror qildi. U ustaxonaga kirib, bevosita qiyshiq soatga tikildi. Vaqt harakatlanardi, lekin shunchalik g‘alati ko‘rinardiki, go‘yo raqamlar o‘z o‘rnida emas, soatlar teskariga yurayotgandek edi.
Shu payt uning oldida xira manzaralar paydo bo‘la boshladi. U o‘zini tanimaydigan odamlar orasida ko‘rib qoldi – bular uning ajdodlari edi! Kimdir bog‘da ishlayotgan, kimdir eski xatlarni varaqlayotgan edi. Lekin keyin birdan hamma narsa o‘zgardi – u o‘zining kelajagini ham ko‘rib qoldi!
Biroq bu manzara unga yoqmadi.
U qorong‘i ko‘chada yurar, betakror shaharlar ichida adashardi. Yolg‘iz. Hech kim uni eslamasdi.
Yigit o‘zini tortib oldi va soatdan yuz o‘girdi. Nafas olishi og‘irlashgan edi. Ustaxona esa hali ham eski holatida turardi, lekin qiyshiq soat birdan tikkaga kelib qoldi.
— Endi sen ortga qaytolmaysan, — dedi orqadan ustaxonachi.
Yigit hech narsani tushunmay, tashqariga chiqdi.
O‘sha kundan boshlab, u hech qachon soatlarga uzoq tikila olmasdi. Chunki endi u bilardi – vaqt hamma narsani o‘zgartira oladi… va har bir kishi o‘z taqdirini tanlay olmaydi.