Xo‘jandning tor va gavjum bozorlarida Anvar ismli yosh yigit qog‘oz sotardi. Uning oilasi avlodlar davomida noyob Samarqand qog‘ozi yasash bilan shug‘ullangan, lekin zamon o‘zgargan, odamlarga endi oddiy qog‘oz kifoya edi.
Bir kuni bozorda sayyohlar guruhi paydo bo‘ldi. Ularning yetakchisi — keksa olim Anvarning qog‘ozlarini sinchiklab ko‘zdan kechirdi.
— Bu juda nafis qog‘oz, — dedi u. — Lekin men o‘zgacha bir narsa izlayapman.
Anvar hayron bo‘lib so‘radi:
— Qanday narsa?
— Qadimiy donishmandlar o‘z asarlarini yozadigan qog‘oz, — javob berdi olim.
Anvar uyiga qaytdi va bobosining eski sandig‘ini ochdi. Ichkarida sarg‘aygan, g‘alati tuzilishga ega qog‘oz parchasi bor edi. Bobosi unga doim:
— Bu qog‘oz oddiy emas. Uni faqat haqiqiy bilimga chanqoq odam qadrlaydi, — der edi.
Ertasi kuni Anvar qog‘ozni bozordagi olimga ko‘rsatdi. Keksa sayyoh uni qo‘liga olib, ehtiyotkorlik bilan silab ko‘rdi.
— Ha… bu Samarqandning eng noyob qog‘ozi, — dedi u hayajon bilan. — Bunday qog‘oz endi deyarli yo‘q.
Shu kundan boshlab, Anvarning qog‘ozlari butun Sharq bo‘ylab mashhur bo‘ldi. Uning hunari qadrlanib, butun dunyodan olimlar unga buyurtma bera boshladi.