Nigora o‘g‘li Jasurning o‘limidan keyin hayotini butkul o‘zgartirib yubordi. Kunlar zerikarli, tunlar esa chidab bo‘lmas darajada og‘ir edi.
Bir kuni kechasi Nigora uyg‘onib ketdi. Kimdir derazani sekin chertayotgandek tuyuldi. Yuragi tez ura boshladi, lekin o‘zini qo‘lga olib, derazaga qaradi.
Tashqarida bir bola turardi.
Bola uzun qalin ko‘ylak kiyib olgan, boshi pastga egilgan edi. Uning yuzini ko‘rib bo‘lmasdi.
Nigora yuragini to‘xtatib qo‘ygudek his qildi. Bu imkonsiz edi.
Chunki bola… Jasurga juda o‘xshardi.
U eshikni ochishga jur’at eta olmadi. O‘rniga, asta ovoz chiqarib so‘radi:
— Jasur… shu senmisan?
Bola bir lahzaga qimirlamay turdi, keyin ohista boshini ko‘tardi.
Nigora titrab ketdi.
Bolaning yuzi g‘alati edi. Xuddi Jasurnikiga o‘xshardi, lekin ko‘zlari butkul qop-qora va chuqur edi.
Shu payt bola sekin gapira boshladi:
— Oyijon… men qaytdim…
Nigora dahshat ichida ortga tislandi. Yuragi qattiq urardi.
— Yo‘q… bu mumkin emas…
Bola oldinga qadam tashladi. Uning qadam tovushlari g‘alati edi, xuddi oyoqlari yerdan uzilgan kabi.
— Siz meni unutdingiz, — dedi bola xuddi g‘amgin ohangda. — Lekin men hali ketganim yo‘q…
Nigora qattiq qichqirdi va ko‘zlarini yumdi.
Ertasi kuni u o‘zini yotoqda topdi. “Hamma narsa tush edi,” deb o‘yladi.
Lekin derazaga qaraganida…
Tashqarida tuproq ustida kichkina bolalar oyoq izlari bor edi.
Va ular uy ichiga tomon ketgan edi.