Men yoshligimda Toshkentning eski mahallasida yashardim. U yerda har bir ko’cha, har bir devor o’ziga xos hikoya bilan to’lib toshgan edi. Ammo mening hikoyam uyda, xonadonimizning o’zida boshlangan. Onamning qo’llari har doim unumdor edi—u non yopardi, choy quyardi, lekin eng muhimi, u qalblarni shifolardi. Otam esa jim, lekin chuqur nigohli odam edi. Uning ko’zlari orqasida nimalar yashiringanini hech kim bilmasdi.
Bir kuni, qishning sovuq bir tunida, otam uyga kech qaytib keldi. Uning yuzida odatdagidan boshqa ifoda bor edi—bu qo’rqinch emas, balki bir turdagi chuqur kayfiyat. U stolga qo’lini qo’ydi va menga qarab: “O’g’lim, hayotda ba’zi narsalarni tushunish uchun vaqt kerak,” dedi. Men hech narsani tushunmadim, lekin uning ovozidagi og’riqni his qildim.
Keyinchalik, otamning yoshligidagi sirli hikoyalarini eshitdim. Uning oilasi qattiq qashshoqlikda yashagan, lekin otam har doim kitob o’qishga vaqt topardi. Uning orzusi katta shaharga borib, o’qish edi. Ammo hayot unga boshqa yo’l ko’rsatdi—u oilasini boqish uchun ishlashga majbur bo’ldi. Uning ko’zlari orqasidagi chuqurlik shu edi—o’z orzularini qo’liga ololmagan odamning kayfiyati.
Bir kuni, otam meni qo’liga olib, eski kutubxonaga olib bordi. U yerda u menga bir kitob ko’rsatdi: “Bu mening yoshligimdagi eng sevimli kitobim,” dedi u. Kitobning sahifalari sarg’aygan, lekin harflari hali ham tirik edi. Men uni o’qiganimda, otamning nima uchun shunday chuqur nigohga ega ekanligini tushundim. Uning orzulari kitob sahifalarida yashayotgan edi.
Bugun, men o’z farzandimga kitob o’qishni o’rgatayotganimda, otamning ko’zlari ko’z o’ngimda paydo bo’ladi. Uning izlari mening qalbimda yashaydi—u menga nafaqat hayotni, balki orzularni ham qadrlashni o’rgatdi. Va men bilamanki, uning hikoyasi hech qachon tugamaydi.