Jizzaxning tog‘ etagida joylashgan bir qishloqda Odil ismli yigit yashardi. U hech qachon qiyinchilik ko‘rmagan, otasi katta dehqon bo‘lib, uni hamisha boylik ichida katta qilgan edi. Odil esa mehnatni yoqtirmas, har doim tayyor narsaga ko‘z tikardi.
— Nega mashaqqat chekishim kerak? Otamning boyligi yetarli, — derdi u o‘ziga.
Kunlarning birida otasi uni yoniga chaqirdi va dedi:
— O‘g‘lim, men senga butun hayotimni bag‘ishladim. Lekin bir narsani tushunishingni istayman: agar sen mehnatning qadriga yetmasang, hech qachon haqiqiy boylik topa olmaysan.
Odil otasining gaplarini jiddiy qabul qilmadi. U baribir hamma narsaga ega edi.
Ammo bir kuni otasi kutilmaganda og‘ir kasal bo‘lib qoldi. Uning ishi yurmay qoldi, dalalar qarovsiz qoldi. Odil esa bunday vaziyatga tayyor emas edi. U otasi yo‘qligida boylikni asray olmadi. Kunlar o‘tib, dalalar quridi, uylar qarovsiz qoldi.
Shunda Odil qishloqning eng keksa kishisi – Xasan bobo oldiga bordi.
— Bobo, men boy edim, lekin endi hamma narsani yo‘qotdim. Nima qilishim kerak?
Xasan bobo chuqur xo‘rsindi va dedi:
— O‘g‘lim, boylik – bu yer ostidagi xazina emas. Uni topish emas, asrash muhim. Sen o‘z mehnating bilan yaratmaganing boylik senga doim begona bo‘lib qoladi. Endi esa, agar rostakamiga boy bo‘lishni istasang, qo‘lingni ishga ur.
Odil bobo gaplarini tinglab, dastlab hayron qoldi. Ammo otasi unga bergan dalalar va bog‘lar asta-sekin yomon ahvolga tushayotganini ko‘rib, harakat qilishga qaror qildi. U endi har kuni tong sahardan kechgacha mehnat qilardi. Yillar o‘tdi, u o‘z kuchi bilan boyligini qayta tikladi.
Bir kuni, u o‘z dalalarida yurganida, otasi unga qarab jilmaydi va dedi:
— Endi sen haqiqiy boylikning nima ekanini tushunding. Chunki uni o‘z qo‘ling bilan yaratding.
Odil birdan anglab yetdi: haqiqiy boylik – mehnat va sabr orqali kelishini.