Toshkentning eski mahallalaridan birida, har kechasi oxirgi bo‘lib o‘chadigan chiroq bor edi. Bu chiroq oddiy emas edi – aytilishicha, kim oxirgi marta uning yorug‘ida aksini ko‘rsa, o‘z taqdiridagi bir sirni bilib olarkan. Biroq faqatgina bir marta… va undan keyin bu sir uning hayotini butkul o‘zgartirarkan.
Bir yigit bu afsonaning haqiqat ekanini bilmoqchi bo‘ldi. U kechasi, hamma chiroqlar so‘nganida, faqat shu yagona chiroq yonib turgan mahallaga bordi.
Yolg‘izlik.
Hamma derazalar qorong‘i edi. Faqat bir burchakda chiroq hali ham titrab yonardi. Yigit unga yaqinlashdi va yonida turgan eski oynaga qaradi.
Shu payt uning aksida nimadir g‘alati narsa sezildi. O‘zi shu yerda turgani bilan, aksida boshqa joy tasvirlangan edi – qandaydir sirli yo‘l, cheksiz qumloq, uzoqda esa odam siymosi ko‘rinardi.
Yigit hushini yo‘qotayozdi. Bu joy unga tanish edi.
Birdan chiroq titradi va so‘ndi.
Atrofni zulmat qopladi.
Shu zahoti yigit o‘zini butkul boshqa joyda his qildi. Atrofida mahalla yo‘q edi. O‘sha aksida ko‘ringan qumloq yo‘l ro‘parasida turardi.
U ko‘zlarini ishqaladi, lekin haqiqat o‘zgarmadi.
— Sen bilishni xohlaganding, — eshitildi shivir.
U ortiga qaradi, lekin hech kim yo‘q edi.
Shundan keyin yigitni hech kim ko‘rmadi. Faqat u turgan joyda eski chiroq yotardi…
Va shu kundan boshlab, mahallada so‘nggi bo‘lib o‘chadigan chiroq umuman yoqilmaydigan bo‘ldi.