Buxoro yaqinidagi bir qishloqda Jamshid ismli yigit yashardi. U har doim boylik va omad qidirar, hayotdagi barcha muammolarini bir zumda hal qiladigan sehrli kalit bo‘lsa edi, deb orzu qilardi. Ammo u doim kambag‘al bo‘lib qolaverar, hech qanday yutuqqa erisha olmasdi.
Bir kuni Jamshid qishloqning eng dono insoni – Sodiq boboning oldiga bordi va so‘radi:
— Ustoz, men ko‘p mehnat qilyapman, lekin hech qachon boylik va omad topolmayapman. Menga muvaffaqiyat eshiklarini ochadigan biror kalit bormi?
Sodiq bobo jilmayib, uni eski omborxonaga olib bordi. Omborda yuzlab eski sandiqlar turardi.
— Bu sandiqlardan birining ichida oltin bor, — dedi bobo. — Lekin u faqat bitta kalit bilan ochiladi.
Jamshid hayajonlanib, kalit izlashga tushdi. U har xil kalitlarni sinab ko‘rdi, lekin hech biri sandiqlarni ochmadi. Bir necha soatdan keyin u charchadi va hafsalasi pir bo‘ldi.
— Ustoz, men hamma kalitni sinab ko‘rdim, ammo hech biri to‘g‘ri kelmadi!
Sodiq bobo kulib dedi:
— Sen xato qilayapsan, bolam. Sandiqning kaliti senga boshidan berilgan.
— Qayerda? Men uni ko‘rmadim!
Bobo Jamshidning qo‘lini ushlab, ko‘ksiga qo‘ydi.
— Bu yerda, yuragingda! Sen omad va boylikni tashqaridan qidiryapsan, lekin u sening ichingda. Agar sen mehnat qilib, to‘g‘ri yo‘ldan yursang, sandiq ochiladi. Lekin senga sehrli kalit kerak emas. O‘zingning harakatlaring – eng katta kalitdir!
Jamshid buni tushundi. U faqat omad kutib yashagani uchun hech narsaga erisha olmaganini anglab yetdi. O‘sha kundan boshlab u oldinga intildi, tinimsiz mehnat qildi va oxir-oqibat muvaffaqiyatga erishdi.
Endi u bilardi: hayotdagi eng katta oltin kalit – insonning o‘z qo‘lida.