Farg‘onaning chekka qishloqlaridan birida Nasriddin ismli yigit yashardi. U bolaligidan bobo va buvilarning afsonalarini eshitib katta bo‘lgan. Eng qiziq hikoya esa qishloq yaqinida yashiringan “Oltin chashma” haqida edi. Odamlar aytishlaricha, bu chashmaning suvi ichgan odamga baxt olib kelarkan. Lekin yillar davomida hech kim uni topa olmagan.
Bir kuni Nasriddin eski hujjatlar orasidan juda qadimiy xaritaga o‘xshash qog‘oz topib oldi. Unda faqat bir nechta so‘z aniq ko‘rinardi:
“Tong chog‘ida soyada qolgan joyingga qayt.”
Bu jumboqli gap yigitni o‘ylantirib qo‘ydi. U xaritaga uzoq tikilib, eski afsonalarda aytilgan joylarga bordi. Tong otganida, u tog‘ yonbag‘rida soyada qolgan kichik bir maydoncha borligini payqadi.
Shu joyda Nasriddin yerning sathidan bir oz chuqurroq yotgan toshni topdi. Uni olib tashlaganda, tagidan tor yo‘lak ochildi. Ichkariga tushib borar ekan, devorlarda qadimiy naqshlar va arabiy yozuvlar borligini ko‘rdi. Yo‘lakning oxirida esa buloq oqar, uning suvi shaffof va mayin oltin rangda tovlanardi.
Nasriddin chashmadan hovuchlab suv oldi va u hayratdan qotib qoldi – suv juda yumshoq edi, unga tegar ekan, yuragida g‘alati iliqlik paydo bo‘ldi.
U qishloqqa qaytib, bu sirni katta bobolarga aytdi. Odamlar buloqni o‘rganib, uning suvi tarkibida noyob shifobaxsh minerallar borligini aniqlashdi. Tez orada Farg‘ona vodiysining eng mashhur shifobaxsh suvlari aynan shu yerdan olinadigan bo‘ldi.
Nasriddin esa o‘z qishlog‘ining eng katta sirini ochgan kishi sifatida tarixga kirdi.