Buxoroning uzoq qishloqlaridan birida Yodgor ismli yigit yashardi. U to‘rt burchakli, oddiy hayot kechirar, kundalik ishlar bilan ovora bo‘lib yurardi. Yodgor hamma narsani yaxshi ko‘rardi, lekin bir vaqtning o‘zida u baxtsizlikka uchraganday tuyulardi. Uning orzulari katta edi, ammo uni amalga oshirishga qadr topolmasdi.
Bir kuni Yodgor Buxoroning qadimiy va donishmandi sifatida tanilgan Qodir bobo bilan uchrashdi. Yodgor uning oldiga borib dedi:
— Ustoz, men har doim orzu qilaman, lekin o‘zimni baxtli his qilmiman. Hayotimda hech narsa o‘zgarmaydi. Nima uchun?
Qodir bobo Yodgorga tabassum bilan qaradi va dedi:
— O‘g‘lim, ba’zi narsalarni boshqacha ko‘rish kerak. Keling, sizni bir sayohatga olib chiqaman.
Yodgor unga ergashib, Buxoron tashqarisiga, kichik bir o‘rmon yo‘liga yetib bordilar. Bobo, aniqrog‘i, unga o‘limsiz o‘tishga tayyor ekanligini aytib, bir olov yoqdi.
— Bu olov — hayot va maqsadlar yo‘li. — dedi Qodir bobo. — Biroq, o‘tib ketish kerak.
Yodgor hayron bo‘lib, nima qilishi kerakligini so‘radi.
— Qo‘rqma, o‘g‘lim. Agar sen haqiqatni izlab olovdan o‘tsang, oldinga o‘tgandek harakat qilgan bo‘lasan. Aks holda, ortga qaytib qolasiz.
Yodgor qadam qo‘ydi, ammo qo‘rquv kuchli bo‘ldi. U olovga qadam qo‘yishga jur’at eta olmadi.
— Ustoz, bu juda xavfli. Buni qanday qilish mumkin?
Qodir bobo hamon xotirjamlik bilan qarab dedi:
— Hayotning haqiqiy yo‘li – bunday olovlardan o‘tishdir. Agar sen olovdan o‘tsang, hech narsa seni to‘xtatolmaydi. Ammo qo‘rquvga boy bo‘lsang, o‘zingni hech qachon yengmaslikda ko‘rasan.
Yodgor o‘ylab ko‘rdi va ichki kuchini topdi. U olovdan yurib o‘tib, hatto o‘zining qo‘rqinchlarini yengib chiqa oldi.
O‘sha kundan boshlab, Yodgor o‘zining barcha to‘siqlarini yengib, orzulariga erishdi. Endi u bilardi: haqiqiy baxt va muvaffaqiyat o‘zingizning ichki qo‘rquvlaringizni yengishdan boshlanadi.