Namanganda bir eski choyxona bor edi. Undagi eng g‘alati narsa – yerto‘lasida osilib turgan katta ko‘zguydi. Aytilishicha, bu ko‘zgu oddiy emas, u faqat bir marta haqiqatni ko‘rsatar ekan. Lekin bitta shart bor edi: odam o‘z aksiga qaraganda, ko‘zgudagi u ham o‘zini kuzatayotgan bo‘lishi kerak. Agar u boshqacha qarasa yoki jilmayib yuborsa… unda u o‘zgacha hayotga tortilib ketarkan.
Bir yigit bu sirni sinab ko‘rmoqchi bo‘ldi.
U kechasi choyxonaga yashirincha kirdi va yerto‘laga yo‘l oldi. Yuragi tez urayotgan bo‘lsa ham, u asta-sekinlik bilan ko‘zguga yaqinlashdi.
Unga qaradi.
Ko‘zgudagi o‘zi ham unga tikilib turardi. Hech qanday g‘alati narsa yo‘qdek edi. Lekin yigit uzoq tikildi.
Shu payt bir narsa sezildi.
Ko‘zgudagi aksning ko‘zlari o‘zgargandi.
Haqiqiy yigit qo‘rquvni his qilgan edi, lekin uning aksida bu sezilmadi. Aksiga qaragancha, u yana bir qadam oldinga tashladi.
Shunda birdan…
Ko‘zgudagi yigit jilmayib yubordi.
Haqiqiy yigitning yuragi qattiq urib ketdi. U ortga tislandi, lekin ko‘zgu titrab, ichidan shivir eshitildi:
— Endi o‘rinlarimiz almashdi…
Ko‘zgu ichi qorong‘ulashdi, va yigit o‘z aksini yo‘qotdi.
Lekin endi ko‘zguda boshqa kimdir turardi.
U choyxona ichidan yurib chiqdi va hech kim uni yiroqdan ajratolmasdi. Ammo faqat bir narsa o‘zgardi – endi u hech qachon o‘z aksiga qaray olmasdi.
Va choyxonaning yerto‘lasidagi ko‘zgu esa… yana yangi mehmonni kutardi.