Rustam eski uyidan topgan katta ko‘zguni yuvib tozaladi va devorga osdi. Lekin kechasi ko‘zguda o‘z aksini ko‘rgach, yuragi shuv etdi.
Aks xuddi o‘ziniki edi… lekin nimadir o‘zgacha edi.
Aks sekin jilmaydi.
Rustam qimirlamay qoldi. Chunki… u o‘zi jilmaymagandi.
Shu payt ko‘zgu ichidagi “Rustam” qo‘lini uzatdi va shivirladi:
— Almashamizmi?
Ertasi kuni Rustam g‘oyib bo‘ldi.
Ko‘zguda esa kimdir ichkaridan qattiq tirnab, chiqishga uringandek izlar paydo bo‘lgandi.