Xorazmning chekkasidagi bir qishloqda Umar va Hasan ismli ikki yaqin do‘st bor edi. Ular bolalikdan birga o‘sishgan, barcha ishlarini birgalikda qilishardi. Ammo yillar o‘tib, kichik bir tortishuv ularning do‘stligini sinovga qo‘ydi.
Kunlarning birida Umar va Hasan qo‘shni dalalarida ishlayotgan payt bir-biriga qarshi chiqib qolishdi.
— Mening suvimni sening dalangga yo‘naltirib qo‘yding! — dedi Hasan.
— Axir sen ham avval menga shunday qilganding! — deb javob qaytardi Umar.
Bu janjal ularning do‘stligini butkul buzdi. Endi ular nafaqat gaplashmas, balki bir-birining mavjudligini ham sezmagandek yashashardi.
Oradan bir necha kun o‘tib, qishloqqa ko‘chmanchi usta kelib qoldi.
— Men quruvchi ustaman. Sizlarga qanday xizmatim tegishi mumkin? — deb so‘radi u Hasandan.
Hasan o‘ylanib turib, dedi:
— Menga bir baland devor qurib ber. Endi Umarni ko‘rishni ham istamayman!
Usta bosh irg‘ab, ishga tushdi. Ertalab kelgan usta kechga borib devor o‘rniga ko‘prik qurib qo‘ydi.
Buni ko‘rgan Hasan hayratda qoldi:
— Men devor so‘ragandim-ku!
Umar esa ko‘prikni ko‘rib, hayajonlandi. U Hasanning oldiga kelib dedi:
— Do‘stim, biz yillar davomida birga o‘sdik. Nega bitta tortishuv sababli bunday bo‘ldik? Agar sen ko‘prikni qurishga qaror qilgan bo‘lsang, men ham senga birinchi bo‘lib kelishim kerak edi.
Hasan esa hayrat ichida qoldi.
— Lekin men… men devor qurmoqchi edim…
Usta esa jilmayib dedi:
— Men faqat sizlarning yuraklaringizni eshitdim. Siz aslida devor emas, ko‘prik istar edingiz.
Shu kundan boshlab Umar va Hasan yana do‘st bo‘lib ketishdi. Ular tushunib yetishdi: ba’zan hayot bizga devor qurishni buyurgandek tuyuladi, lekin biz aslida ko‘prik yaratishimiz kerak.