Bahor kelishi bilan Oqsoch qishlog‘ining etaklarida joylashgan Qorakuya soyiga suv to‘lib, shovullab oqardi. Bu soy shunchaki oddiy suv yo‘li emas, balki qishloq odamlari orasida ko‘hna sirlarni yashirib yotgan muqaddas joy edi.
To‘lqinbek bolaligidan bu yerda cho‘milgan, do‘stlari bilan baliq tutgan, hatto ba’zan suvga tushib ketgan toshlarga qarab hayratga tushgan. Ammo bobosi unga har doim bitta narsani uqtirar edi:
— Bolam, Qorakuya suvi o‘zga dunyo eshiklarini ochadi, u bilan hazillashib bo‘lmaydi!
To‘lqinbek yoshligida bu gapga ishonmasdi. Unga ko‘ra, suv shunchaki suv edi. Ammo bir kuni, u Qorakuyaning eng tub-tubiga tushganida… hammasi o‘zgardi.
U shunchaki baliq ovlayotgan edi. To‘satdan, oyoqlari tagidan qandaydir kuch uni tortib ketdi. Suv tagida ko‘zlari oldida notanish manzara paydo bo‘ldi: qadimiy devor rasmlari, ajabtovur maxluqlar va eng dahshatlisi — ko‘zlari chaqnab turgan qandaydir odam soyasi!
U birdan suv yuzasiga chiqdi. Nafas olish qiyinlashgan, yuragi shiddat bilan urayotgan edi. Lekin hayratlanarlisi shundaki, u suvga faqat bir lahza tushib chiqqanday his qilgan bo‘lsa-da, qirg‘oqqa chiqqanda allaqachon kech tushib, qishloq ahli uni qidirayotgan edi.
Bobosi unga jiddiy qaradi.
— Endi sen ham bu sirni bilasan, bolam… Lekin ba’zi sirlarni ochish mumkin emas.
O‘sha kundan keyin To‘lqinbek hech qachon Qorakuya suviga yaqin bormadi.