Samarqandning chekkasida joylashgan kichik qishloqda bitta odam har kuni tongda g‘ayritabiiy voqeaga guvoh bo‘lardi. Har safar quyosh chiqayotganda, u osmonning qaysidir burchagida bir necha soniyaga porlab turadigan yorqin nurni ko‘rardi. Avvaliga u buni oddiy aks ettirish yoki tasodif deb o‘yladi, lekin har kuni aynan bir vaqtda takrorlanishini sezgach, bu hodisaning siriga yetmoqchi bo‘ldi.
Kunlarning birida u erta tongda tog‘ etagiga bordi. Yana nurni ko‘rganida, uning manbasini topishga ahd qildi. Tog‘ yo‘lidan ko‘tarila boshladi va anchadan keyin kichik g‘orga duch keldi. G‘orning ichida devorlariga chiroyli naqshlar chizilgan va o‘rtada qadimiy tosh haykal turgan edi. Haykal quyosh nurlari tushganida porlab ketardi.
U bu joyni hech kimga aytishni istamadi, chunki bunday sirlar qadrini faqatgina bilganlar tushunishi mumkinligini his qildi. Endi u har kuni erta tongda kelib, jimjit quyoshning sirli porlashini tomosha qilishni odat qildi. Bu unga tinchlik va ilhom bag‘ishlardi.
Bir kuni qishloqda bo‘ron boshlandi va tog‘ tomonda kuchli qulash ovozi eshitildi. Ertalab odam g‘orga borganida, haykalning qulab tushganini va quyosh endi uning yuzini yoritolmasligini ko‘rdi. U chuqur nafas oldi, lekin afsuslanmadi. Chunki u bilardi – quyosh faqat tashqaridan emas, ichimizdan ham nur socha oladi.