Xorazmning keng dalalarida Botir ismli yigit yashardi. U yoshligidan kuchli, qo‘rqmas va dadil edi. Bolaligidan kurashda hammadan ustun kelar, hech kimdan yutqazmasdi.
Botir asta-sekin qishloqdagi eng mashhur yigitga aylandi. Hamma uni maqtardi:
— Botir hech kimdan yutqazmaydi! U eng kuchli odam!
Bu gaplar unga yoqardi. Kunlar o‘tib, u yanada g‘ururli bo‘lib ketdi. Odamlar bilan kam gaplasha boshladi, o‘zini boshqalardan ustun deb bilardi.
Bir kuni qishloqqa bir notanish kishi keldi. U oddiy kiyingan, yoshi ancha ulug‘ edi. U qishloqdagilar bilan suhbatlashdi va Botir haqida eshitib, unga dedi:
— O‘g‘lim, sen juda mashhur yigitsan. Kurashasan, hech kimdan yutqazmaysan. Lekin men bilan kurashmoqchisanmi?
Botir kulib qo‘ydi:
— Men yosh va kuchliman, siz esa keksa va zaifsiz. Nima uchun men siz bilan kurashay?
Notanish kishi jilmaydi:
— Sen menga qarshi kurashishda emas, o‘zingga qarshi kurashishda yutishing kerak. Kuchli bo‘lish uchun odam faqat jismonan emas, qalban ham kuchli bo‘lishi kerak.
Botir hayron bo‘ldi. U avval hech qachon bu haqida o‘ylamagan edi.
— O‘zingga qarshi kurashish? Bu nimani anglatadi? — so‘radi u.
— G‘ururingni yengish. Tavozelikni o‘rganish. O‘zingni hammadan yuqori qo‘yishni bas qilish. Mana shular haqiqiy kuchdir, — dedi chol.
Botir uzoq o‘ylab qoldi. U shu paytgacha faqat jismoniy kuchga ahamiyat bergan, ammo yurak kuchi haqida hech o‘ylamagan edi.
O‘sha kundan boshlab u o‘zini o‘zgartira boshladi. Endi u faqat kurashda emas, hayotning o‘zida ham haqiqiy g‘alabaga erishishga harakat qildi.