Farg‘onaning eski mahallalaridan birida tashlandiq bir hovli bor edi. Bu hovli ko‘p yillardan beri bo‘m-bo‘sh turgan bo‘lsa ham, ba’zan unda chiroq miltillagandek bo‘lardi. Ba’zilar derazadan kimningdir kuzatayotganini aytishardi.
Lekin bu yerda hech kim yashamasdi.
Bir yigit bu sirni o‘rganmoqchi bo‘ldi. U tun qorong‘ilashgach, hech kimga bildirmay, hovliga kirib bordi. Hamma narsa chang bosgan, devorlarning bo‘yoqlari ko‘chib tushgan edi. Ammo eng g‘alati joy – markaziy xonadagi katta deraza edi.
Unga yaqinlashib qaradi.
Boshida deraza odatiy ko‘rindi, lekin uzoq tikilganda, u yerda aks paydo bo‘ldi.
Uning o‘z aksimi?
Yo‘q.
Derazada boshqa kimdir turardi.
Bu yigitning o‘ziga o‘xshardi, lekin uning nigohi sovuq edi.
— Sen uzoq qidirding… — pichirladi aks.
Yigit hayratdan qotib qoldi.
Shu payt xona ichi qorong‘ilashdi va havoda mayin ovoz eshitildi:
— Xonadon o‘z egasini kutardi.
Yigit ortga qadam tashladi, lekin oyog‘i nimagadir qoqildi. U yerga yiqildi va yerdagi eski qog‘ozni ko‘rdi. Unda faqat bitta gap yozilgan edi:
“Derazaga uzoq tikilma.”
U shoshib boshini ko‘targanida, derazada endi o‘z aksini ham ko‘ra olmadi.
O‘sha kundan keyin, hech kim bu hovliga yaqinlashmadi.
Ammo mahalla ahli har kecha o‘sha derazada bir soyaga o‘xshash nimadir paydo bo‘lishini ko‘rishardi…