Komil besh yildan beri chet elda yashardi. O‘sha kichik qishloqni allaqachon unutgandi. Lekin onasining vafot etgani haqidagi xabar uni qaytishga majbur qildi.
U bolaligini o‘tkazgan uy o‘zgarmagan edi. Faqat eshik oldidagi daraxtlar qalinlashib, devorlarga soya tashlay boshlagan. U ichkariga kirdi. Hamma narsa joyida edi, lekin havoda qandaydir g‘alati hid bor edi.
Tun bo‘yi Komil uxlolmadi. Derazadan esayotgan shamol devorlarga urilardi. Birdan tashqarida shitirlash eshitildi. Kimdir uy atrofiga aylanib yurgandek edi.
Komil derazadan qaradi. Qorong‘ulik ichida bir narsa qimirlayotgandi. U fonarni oldi va tashqariga chiqdi. Changalzor orasida eski, yaroqsiz qabr toshlari bor edi. U bolaligida ham bu qabriston borligini eshitgan, lekin hech qachon e’tibor bermagan edi.
Birdan daraxtlar orasida oq sochli bir ayol siluetini ko‘rdi. Yuragi shuv etib ketdi. Ayol harakatlanmasdi, faqat unga tikilib turardi.
— Onam?! — Komil beixtiyor shivirladi.
Lekin ayol hech narsa demadi. Shunchaki asta-basta orqaga chekina boshladi.
Komil bir necha qadam oldinga yurdi. Shu payt shamol yana gumburladi, daraxtlarning shoxlari shitirladi va ayol g‘oyib bo‘ldi.
Tongda Komil uy oldidagi eski qabrlarni tekshirdi. Bir qabrning ustiga qizil ro‘mol tashlangan edi.
Ro‘molni asta ochdi… va yuragi urib ketdi. Qabr toshiga o‘yilgan ismni ko‘rdi:
“Komilning Onasi”
Lekin sana… Sana juda g‘alati edi. U yerda bugungi kun sanasi yozilgandi.
Komil dahshatdan ortga tisarildi. Shu payt orqasidan past ovoz eshitildi:
— Bolam…
U qichqirishga ulgurmay, qalin tuman ichiga singib ketdi.
Ertasi kuni qishloq aholisi uning uyini bo‘m-bo‘sh holda topdi. Unga hech qayerdan darak yo‘q edi.
Faqat changalzor ichida bitta qizil ro‘mol yotardi…