Author name: Jahongir

Nigora o‘g‘li Jasurning o‘limidan keyin hayotini butkul o‘zgartirib yubordi. Kunlar zerikarli, tunlar esa chidab bo‘lmas darajada og‘ir edi. Bir kuni […]

Dilshod uzoq safardan charchab kelib, otasidan meros qolgan eski uyning eshigini ochdi. Tashqarida yomg‘ir shivalab yog‘ar, shamol derazalarni ohista qoqardi.

Javohir otasidan meros qolgan eski uyga ko‘chib o‘tgach, g‘alati narsalar ro‘y bera boshladi. Har kuni kechasi devorlardan past shivirlash eshitilar,

Maqsudbek. Otabek bolaligidan bu qishloqdagi eski ko‘l haqida eshitib ulg‘aygan. Odamlar bu yerga yaqinlashmasdi. Derlarki, kechasi suv ichidan g‘alati ovozlar

Hasan shaharda ishlardi, lekin onasi yashaydigan qishloqqa tez-tez qo‘ng‘iroq qilib turardi. Har safar onasi unga: — Bolam, uyga kel, bu

Mansur eski do‘stidan ajib xabar oldi: qishloq chetidagi tashlandiq uyni kimdir kechasi yoritayotganini ko‘ribdi. U bolaligidan bu uyni bilardi—bu yerda

Komil besh yildan beri chet elda yashardi. O‘sha kichik qishloqni allaqachon unutgandi. Lekin onasining vafot etgani haqidagi xabar uni qaytishga

Yomg‘irli kuz oqshomlaridan birida, Oydinoy kampir eshik taqillagan ovozdan uyg‘ondi. Kechasi kim kelishi mumkin? Qishloqda hammaga ma’lum edi — bu

Murodxon bolaligidan qo‘rqmas edi. U hech narsadan cho‘chimaydi, hatto qishloqning eng qo‘rqinchli joyi — “Jinlar G‘ori” ga ham hech ikkilanmay