Eski bog’ning chetida, yashil barglari orasida, kichkina qush turardi. U boshqa qushlarga qaraganda juda qo’rqoq edi. Har qanday shovqindan, harakatdan titrab ketardi. Uning qo’shni qushlari – qarg’alar, sichqonchilar, va boshqa qushlar uning bu xarakaterini bilishardi.
Bir kuni, katta va qo’rqinchli burgut qushning bog’ga kelishi bilan, hamma qushlar qo’rqib qochishdi. Lekin kichkina qush, odatdagidan farqli o’laroq, o’rнида qotib qoldi. U o’zining qo’rqoqligiga qarshi kurasha boshladi.
Burgut qushning ko’zlari o’tkir va qahramon edi. U kichkina qushga qaradi, lekin qush bu bora o’zining ichki kuchini his qildi. Qushning ko’zlarida jasurlk va qarorlilik paydo bo’ldi.
“Men qo’rqmoqchiman emas!” deb o’ylab qo’ydi kichkina qush.
Burgut qushi kichkina qushga yaqinlashdi. Lekin kichkina qush hech qo’rqmay, to’g’ridan-to’g’ri burgutning ko’zlariga qaradi. Uning qo’rqoqligi kuchga, jasurlikka aylanib borardi.
Bog’dagi boshqa qushlar hayratlanib tomosha qilishardi. Ular bilmadilarmiki, kichkina qushning ichida nechoglik kuch yashiringan.
Burgut qushi kichkina qushning qatʼiyatini ko’rib, sekin-sekin orqaga chekinishga majbur bo’ldi. Kichkina qush esa o’zining ichki kuchini his qildi.
Shu kundan keyin, bog’dagi qushlar kichkina qushga boshqacha qaray boshladilar. Uning qo’rqoqligidan emas, balki ichki kuchini anglagan holda hurmat bilan qaraydigan bo’ldilar.
Kichkina qush esa o’zining haqiqiy mohiyatini tushungan edi – haqiqiy jasurlik qo’rqmaslikda emas, balki qo’rqqan holda ham olg’a qadam qo’yishda.
Shunday qilib, kichkina qush o’zining eng katta g’alabasini qozondi. U o’zining ichki kuchini angladi va boshqalarga o’rnak bo’ldi.
Endi u faqat kichkina qush emas edi. U jasur, qatʼiy va o’ziga ishongan qush edi.