Ota-ona duosi
Qadim zamonda bir yigit yashar edi. U juda aqlli, mehnatkash va kelajakka katta umid bilan qarardi. Ota-onasi uni mehr bilan katta qilishgan, lekin yigit ulg‘aygan sari ularni hurmat qilishni unutib qo‘ydi. U o‘zining bilimdonligi, boyligi va muvaffaqiyati bilan maqtanar, ota-onasini esa oddiy, eskicha fikrlaydigan odamlar deb bilardi.
Bir kuni yigit katta shaharlarning biriga ketishga qaror qildi. Ota-onasi unga duo qilib, yo‘l oldidan o‘zining kichik, lekin yurakdan berilgan sovg‘alarini berdi. Onasi unga eski, lekin mehr bilan to‘qilgan ro‘molcha, otasi esa yog‘ochdan ishlangan kichik bir donachani berdi.
Yigit kulib:
— Bu narsalar menga kerak emas, — dedi.
— Ammo bu senga baxt keltiradi, o‘g‘lim, — deb javob berdi onasi.
Yigit shahar hayotiga sho‘ng‘idi. U juda muvaffaqiyatli bo‘ldi, katta boylik orttirdi, lekin bir kuni ishida katta muammolarga duch keldi. Uning barcha do‘stlari yuz o‘girdi, boyligi yo‘qoldi va u yolg‘iz qoldi.
Nima qilishni bilmayotganida, chamadonidagi eski narsalar ko‘zi tushdi. Onasining ro‘molchasini qo‘liga olib, ko‘ziga surtdi. Birdan bolaligini esladi, onasining iliq bag‘rini his qildi. So‘ng otasining bergan kichik yog‘och donachasini qo‘liga oldi va u birdan yorilib, ichidan kichik bir xat tushdi. Xatda shunday yozilgan edi:
“O‘g‘lim, qachon qiyin kunlarga duch kelsang, bilingki, ota-onang har doim seni yaxshi ko‘radi va duoda senga kuch tilaydi. Bizning sevgimiz sening eng katta boyligingdir.”
Yigit ko‘zlaridan yosh to‘kdi. U ota-onasini unutganidan, ularning mehrini qadrlamaganidan afsuslandi. Darhol uyiga qaytdi va ota-onasining oldida tiz cho‘kib:
— Kechiring meni! Men sizning duolaringizsiz hech kim ekanman! — dedi.
Ota-onasi uni bag‘riga bosib, hech narsa demay, faqat mehr bilan peshonasidan o‘pishdi. Shu kundan boshlab yigit ota-onasining duosini eng katta boylik deb bildi va ularga doimo hurmat bilan xizmat qildi.
Ota-onaning duosi va mehri hayotdagi eng katta boylikdir. Ularning hurmatini joyiga qo‘ygan inson hech qachon baxtdan mosuvo bo‘lmaydi.