Buxoroda Baxtiyor ismli yigit yashardi. U juda aqlli va tirishqoq edi, lekin har doim norozi, hayotdan shikoyat qilib yashardi. Baxtiyor biror narsa ololmasa, darrov g‘azablanar, omadli bo‘lganida ham, ko‘proq narsaga erishishni istar edi.
Kunlarning birida u donishmand chol haqida eshitib, undan maslahat so‘rash uchun yo‘lga tushdi. Chol shaharning tashqarisida, eski bog‘ yonida yashardi.
Baxtiyor cholning oldiga kelib, noliy boshladi:
— Ustoz, men harakat qilaman, ishlayman, o‘qiyman, lekin baribir baxtli emasman. Nimaga odamlar mendan kam mehnat qilib ham ko‘proq baxtli?
Chol kulimsirab, unga bir piyola choy uzatdi.
— Mana bu choyni ich, — dedi u.
Baxtiyor choyni olib, unga qaradi. Choyning yarmi to‘kilgan edi.
— Ustoz, nega menga to‘la piyola emas, yarmi to‘kilganini berdingiz?
Chol yana kulib:
— Sen shunday hayotga qaraysan. Sen piyolaning to‘kilgan qismiga qarayapsan, lekin qolgan qismi borligini unutayapsan. Hayot ham shunday. Baxtli bo‘lish uchun yo‘q narsaga emas, bor narsaga qarash kerak.
Baxtiyor chuqur o‘ylab qoldi. Haqiqatan ham, u har doim yo‘q narsalar haqida o‘ylab, ega bo‘lganlarini qadrlamasdi.
U donishmand cholga minnatdorchilik bildirib, o‘sha kundan boshlab o‘z hayotiga boshqacha nazar bilan qaray boshladi. Har bir tongni shukronalik bilan kutib olar, yo‘q narsadan ko‘ra, bor narsaga e’tibor berar edi.
Shundan keyin uning hayoti tubdan o‘zgardi. Chunki u bilib oldi: hayotdagi eng katta baxt — mavjud ne’matlarni qadrlay bilishdir.