Farg‘onaning chekka qishloqlaridan birida Kamoliddin ismli yigit yashardi. U juda shoshqaloq, sabrsiz va har qanday narsani tez fursatda qo‘lga kiritishni istaydigan edi. Kamoliddin otasidan yer olib, bog‘ yaratmoqchi bo‘ldi.
— Ota, menga eng tez o‘sadigan daraxtni ayting, men uni ekib, tez orada hosil olishni xohlayman! — dedi u.
Otasi jilmayib:
— Bolam, sabrli bo‘lish kerak. Har qanday daraxt o‘sishi uchun vaqt kerak. Ammo sen sabrsizsan, shuning uchun men senga bir olcha niholini beraman. Uni ek va unga g‘amxo‘rlik qil, — dedi.
Kamoliddin niholni ekib, har kuni uni kuzatib turdi. Ammo kunlar, oylar o‘tsa ham, olcha daraxti unchalik tez o‘smadi.
— Axir men har kuni sug‘orayapman! Nega bu shunchalik sekin o‘sayapti? — deb shikoyat qildi u.
Otasi esa unga sabr qilishni maslahat berdi.
Yillar o‘tdi, Kamoliddin bog‘ining boshqa daraxtlari hosil bera boshladi, ammo olcha daraxti hamon unchalik katta emas edi. U uni kesib, o‘rniga boshqa bir narsa ekmoqchi bo‘ldi.
Ammo otasi uni to‘xtatdi.
— Shu kungacha unga qancha kuching ketdi, axir sen uni sevib parvarish qilding. Bir oz sabr qil, — dedi otasi.
Yana bir yil o‘tdi. Nihoyat, bahorda daraxt g‘uncha tugdi va tez orada shirin mevalar bilan to‘ldi. Kamoliddin hayratda qoldi.
— Ota, nega bu shunchalik kech meva berdi?
Otasi kulimsirab dedi:
— Chunki eng mustahkam daraxtlar eng chuqur ildiz otadiganlari bo‘ladi. U avval o‘z ildizlarini yer tagida mustahkamladi, keyin esa dunyoga eng shirin mevalarni berdi.
Kamoliddin bu donolikni tushundi. U hayotda hamma narsani tez qo‘lga kiritish mumkin emasligini, ba’zan eng yaxshisi uchun sabr qilish kerakligini anglab yetdi.
O‘sha kundan boshlab u har bir ishda sabr qilishni o‘rgandi. Chunki u bilardi: eng shirin mevalar faqat sabr bilan yetishadi.