Buxoro vodiysida, qadimiy hunarmandlar oilasida Sherzod ismli yigit yashardi. Uning otasi mahallaning eng mohir zargarlaridan biri bo‘lib, oltindan nafis zeb-ziynatlar yaratardi. Ammo Sherzod bu hunarni yoqtirmas, otasining sabr bilan ishlashini zerikib kuzatardi.
— Ota, men boy bo‘lishni istayman, lekin bu hunar bilan emas! Oltin sotib, daromad qilish osonroq-ku! — derdi u.
Otasi unga bir qarab, chuqur xo‘rsindi:
— Oltinning qadrini bilmagan odam uning haqiqiy qiymatini hech qachon tushunmaydi, bolam.
Sherzod otasining gaplariga quloq solmadi va shahar bozoriga borib, bor oltinini sotib yubordi. U qo‘liga katta miqdorda pul oldi va shu pul bilan tezroq boylik orttirish yo‘lini izlay boshladi.
Biroq u shoshqaloqlik bilan yolg‘onchi savdogarlarga ishonib, bor pulini yo‘qotib qo‘ydi. O‘zi boy bo‘lishni istar edi, lekin ko‘zi ochko‘zlikdan hech narsani aniq ko‘ra olmadi.
Xijolat bo‘lib, otasining oldiga qaytdi.
— Ota, men boylik orttiraman deb hamma narsadan ayrildim…
Otasining ko‘zlarida na g‘azab, na taassuf bor edi. U o‘g‘liga bir parcha oltin uzatdi va dedi:
— Bu oddiy oltin emas. Uni men o‘z qo‘llarim bilan yaratdim. Uni bozorda hech kim arzon bahoga sotmaydi, chunki u hunarning mahsuli. O‘zing yaratgan narsaning qadrini hech kim buzolmaydi, bolam.
Sherzod o‘sha kundan boshlab otasidan hunar o‘rganishga kirishdi. U tezroq boy bo‘lish emas, balki haqiqiy mahorat orttirish muhimligini tushundi.
Yillar o‘tgach, u ham otasi kabi mohir zargarga aylandi va uning qo‘lidan chiqqan zeb-ziynatlar butun yurtga mashhur bo‘ldi. Endi u boylikning haqiqiy qiymati mehnat va sabr bilan kelishini yaxshi bilardi.