Qo‘qon shahrida Ibrohim ismli yigit yashardi. U mehnatkash va aqlli edi, lekin hayot unga ko‘p sinovlar bergan edi. Yillar davomida u ish boshladi, mag‘lub bo‘ldi, yana harakat qildi, lekin baribir muvaffaqiyatga erisha olmadi.
— Nega harakat qilaman, lekin omad menga kulib boqmadi? — deb shikoyat qilardi u.
Bir kuni u donishmand Ismoil buvaning oldiga bordi.
— Ustoz, men hamma narsani sinab ko‘rdim, lekin baribir orzularimga yeta olmayapman. Nimani noto‘g‘ri qilyapman?
Ismoil buva jilmayib, unga daryo bo‘yiga borishni va ko‘prik qurishni buyurdi.
— Sen bu ko‘prikni qursang, savolingga o‘zing javob topasan.
Ibrohim hayron bo‘ldi. U quruvchi emas edi. Lekin donishmandning so‘zini yerda qoldirmaslik uchun daryo bo‘yiga bordi va ko‘prik qura boshladi.
Dastlab, u yog‘ochlarni noto‘g‘ri joylashtirdi va hammasi qulab tushdi. Lekin u taslim bo‘lmadi. Yana urinib ko‘rdi, lekin yog‘ochlar mustahkam bo‘lmaganidan yana qulab tushdi.
Kunlar o‘tdi. Nihoyat, u to‘g‘ri usulni topdi va ko‘prikni muvaffaqiyatli qura oldi.
Shunda Ismoil buva kelib dedi:
— Mana endi, sen savolingga javob topding.
— Qanday javob? — hayron bo‘ldi Ibrohim.
— Dastlab sen harakat qilib, natijaga erisha olmading, shunday emasmi? — dedi donishmand.
— Ha, — bosh irg‘adi Ibrohim.
— Lekin vaqt o‘tib, sen xatolarni to‘g‘rilading, sabr qilding va oxirida muvaffaqiyatga erishding. Xuddi shu narsa hayotda ham sodir bo‘ladi. Muvaffaqiyat — bu faqat bir qadam emas, balki ko‘prikdir. Agar har safar yiqilganingda to‘xtab qo‘ysang, hech qachon narigi tomonga o‘tolmaysan.
Ibrohim nihoyat tushundi: U mag‘lubiyatni omadsizlik deb o‘ylardi, lekin aslida bu muvaffaqiyatga eltuvchi yo‘lning bir qismi edi!
Shu kundan boshlab, u har safar to‘siqqa duch kelsa, “Bu mening ko‘prigimning bir qismi” deb o‘ziga eslatib qo‘yardi. Va oxir-oqibat, orzulariga yetdi.