Odilbek Toshkentning chekkasidagi eski, tashlandiq uylarni tekshirishni yaxshi ko‘rardi. U har doim nimadir sirli, noma’lum narsalarni izlab yurardi. Do‘stlari unga:
— Odilbek, bir kun shunday joyga tushib qolasan-ki, yo‘lingni topa olmaysan! — deb hazillashishardi.
Ammo u bunday gaplarga e’tibor bermasdi.
Bir kuni, u shahar chetidagi eski mahallada g‘alati uy haqida eshitdi. Odamlar bu uyda hech kim yashamasligini, lekin ba’zan derazalaridan chiroq yonib-o‘chishini aytishardi. Hatto ba’zi odamlar u yerdan shivirlagan ovozlarni eshitganlarini da’vo qilishardi.
Odilbek bu gaplarga kulib qo‘ydi va:
— Balki bu faqat tashlandiq uy. Ichkariga kirib ko‘rish kerak! — dedi.
Ertasi kuni u shu uyni topdi. Haqiqatan ham, u shahar chetida, daraxtlar orasida yotardi. Uning eshiklari chirigan, devorlariga esa g‘alati qora izlar tushgan edi.
Odilbek hech ikkilanmay eshikni ochdi va ichkariga kirdi.
Ichkaridagi sukunat
Uy ichida hamma narsa chang bosgan, devorlardagi suratlar ham juda eski edi. Lekin eng g‘alati narsa – bu jimjitlik edi. Hech qanday tovush yo‘q edi. Hatto uning o‘z qadam tovushlari ham eshitilmasdi.
U asta-sekin oldinga yurdi. Devorlarda eski suratlar ilingan edi – unda noma’lum odamlar aks etgandi. Ammo qizig‘i shunda ediki, ularning yuzlari loyqa, go‘yo o‘chib ketgandek edi.
— Kimning uyi bo‘lishi mumkin? — deb o‘ziga savol berdi Odilbek.
To‘satdan, u orqasidan shitirlash ovozini eshitdi. Bir lahza qotib qoldi. Nafasi og‘irlashdi. U orqasiga qaradi…
Hech kim yo‘q edi.
Shu payt devordagi soat “tik-tik” qilib ishlay boshladi. Biroq u odatdagidan tezroq urayotgandek edi. Odilbek shoshib soatga qaradi. Sekund strelkasi aylanmasdan, faqat bir joyda tebranardi.
Birdan soat to‘xtadi.
Va butun uy qaltiray boshladi.
Qopqon ichida
Odilbek yugurib chiqmoqchi bo‘ldi, lekin eshik yopilgan edi. Uni ochishga urindi, lekin eshik qimirlamasdi.
Devorlardagi suratlar asta-sekin o‘zgarayotganini sezdi. Avval loyqa bo‘lgan yuzlar endi aniqroq ko‘rindi. Eng dahshatlisi – suratlardan biri uning o‘ziga o‘xshardi.
— Bu qanday bo‘lishi mumkin?! — deb shivirladi u.
To‘satdan, kimdir pichirladi:
— Sen ham biz bilan qolasiz…
Uning yuragi shuv etib ketdi. Tepa qavatdan eshik ochilish ovozi eshitildi. Baland, og‘ir qadam tovushlari zinadan pastga tushardi.
Odilbek orqaga tisarildi. U zinapoyaga qaradi. Hech kim yo‘q edi. Lekin qadam tovushlari davom etardi.
U yana eshikka tashlandi, qo‘llari bilan qattiq itarib ochmoqchi bo‘ldi. Shu payt eshik qattiq chirsilladi… va o‘z-o‘zidan ochildi.
U tashqariga otilib chiqdi va ortiga qayrilib qaradi. Uy shu joyida turardi. Lekin… derazalaridan hech qanday chiroq yo‘q edi.
Odilbek hech kimga bu hodisa haqida aytmadi. Lekin u tushunib yetdi – u yerdan faqat bir sabab bilan tirik chiqdi: uy hali uni to‘liq qabul qilmagan edi.
Ammo… agar yana qaytsa, bu safar u yerda qolib ketishi aniq edi.