Hasan shaharda ishlardi, lekin onasi yashaydigan qishloqqa tez-tez qo‘ng‘iroq qilib turardi. Har safar onasi unga:
— Bolam, uyga kel, bu yerda juda g‘alati narsalar bo‘lyapti… — derdi.
Hasan esa bunday gaplarga ishonmasdi. Onasi yoshi ulug‘ odam, balki yolg‘izlikdan shunday his qilayotgandir, deb o‘ylardi.
Bir kuni tunda, soat uchlarda, telefoni jiringladi. Notanish raqam. U shoshilmay javob berdi.
— Allo?
Javob yo‘q. Faqat past, hirillagan nafas ovozi eshitildi.
— Kim bu?! — dedi Hasan jahli chiqib.
Shu payt, qattiq shitirlash eshitildi va ovoz ohista gapirdi:
— Onang… yolg‘iz emas…
Hasanning yuragi shuv etib ketdi. Telefon liniyasi shundoq uzildi.
Ertasi kuni u zudlik bilan qishloqqa jo‘nadi. Uyga yetib kelganda, onasi uni ostonada kutib turgan edi. Ammo… nimadir g‘alati edi.
Onasining yuzi o‘zgarib ketgandi. U xuddi yillar davomida uxlamagandek, charchagan va rangpar edi.
— Onajon, yaxshimisiz?
Onasi indamay uni ichkariga boshladi. Hasan xonaga kirdi va bir lahzaga nafas ololmay qoldi.
Onasining to‘shagi oldida turgan stulda… o‘zi o‘tirardi.
Ha, xuddi uning o‘ziga o‘xshagan bir odam. Lekin u o‘likdek jim edi, ko‘zlari esa qop-qora.
Hasan ortga tislandi, yuragi shiddat bilan urardi. Onasi uning qo‘lini ushladi.
— Bolam, axir seni kecha ham shu yerda ko‘rgandim…
Hasan baqirib tashqariga yugurdi, lekin eshik yopilib qoldi.
— Endi kech… — past, g‘alati ovoz eshitildi.
Ertasi kuni qishloq odamlari uyning eshigini taqillatishdi. Ammo ichkaridan hech kim javob bermadi.
Oxiri eshikni buzib kirishdi.
Uy ichi bo‘m-bo‘sh edi.
Lekin onasining karavati oldida turgan stulda bir telefon yotardi. Uning ekrani yorishib turardi va unda faqat bitta raqam yozilgandi: Hasan.