Mansur eski do‘stidan ajib xabar oldi: qishloq chetidagi tashlandiq uyni kimdir kechasi yoritayotganini ko‘ribdi. U bolaligidan bu uyni bilardi—bu yerda hech kim yashamasdi.
Qiziqish Mansurni ichkariga yetakladi. U uy eshigini ohista ochdi. Ichkarida faqat chang bosgan pol va devorlarga osilgan eski suratlar bor edi. Lekin bu suratlarda nimadir g‘alati edi. Ular har xil odamlarning suratlari edi, lekin hammasining nigohi bitta nuqtaga qadalgan edi.
Shu payt, ortidan eshik sharaqlab yopildi. Mansur sapchib tushdi va eshikni ochishga harakat qildi, lekin u qotib qolgandi.
Shu zahoti devorning eng yuqorisida turgan suratdan asta bir shivirlash eshitildi:
— O‘sha xonaga kirmagin…
Mansur bo‘sh kelmadi, lekin yuragi tez urayotganini sezdi. Bu suratlar kimga qarayapti? Qaysi xonaga?
U suratlar nigohini kuzatdi va bir eshik oldida to‘xtadi. Eshik kulrang edi, lekin hech qanday dastak yo‘q edi.
Shu payt, devordagi suratlar asta-sekin siljigandek bo‘ldi. Go‘yo kimdir ularga hayot bag‘ishlagandek.
Eshikning oldida esa qora qog‘oz yotar edi. Unda bitta so‘z bitilgandi:
“Ochma.”
Mansur orqaga tisarildi, lekin ortidagi devor suratlari birdan qattiq shitirlab ketdi. Birdan hamma suratlar ichidagi odamlar yuzini boshqa tomonga burdi.
Endi ular Mansurga qarayotgandi.
U baqirib eshikka yopishdi, lekin hech narsa o‘zgarmadi. Xonaning ichidan esa bir narsa eshitildi. Sekin, bosqichma-bosqich yaqinlashayotgan qadam tovushlari.
— Sen… ham endi biz bilan qolasen, — dedi xirillagan ovoz.
Ertasi kuni qishloq odamlari uyning eshigini ochib kirishdi. Mansur yo‘q edi.
Faqat devorda yangi surat paydo bo‘lgandi. U yerda bir yigit aks etgan, uning nigohi esa qorong‘u xonaga qadalgan edi…